img255

fff

fff

CaO	Si02	^A12^03	Fe203	so3	CO
C	S	A	F	S	c

122

etap III krystalizacja znacznie trudniej rozpuszczalnego CaS0₄ ■ 2H₂0 z przesyconego nim roztworu

CaS0₄ • 2H₂0_(aq) -» CaS0₄ • 2H₂0_(s)    (6.14)

etap IV twardnienie.

Spoiwa anhydrytowe i estrichgips można stosować do produkcji gipsobetonów, zapraw i tynków wewnętrznych, wykonywania drobnych elementów dekoracyjnych oraz wykończeniowych.

6.3. SPOIWA CEMENTOWE

6.3.1. OTRZYMYWANIE I WIĄZANIE KLINKIERU PORTLANDZKIEGO

Cement portlandzki jest spoiwem hydraulicznym, co oznacza, że proces wiązania może zachodzić zarówno w powietrzu, jak i w wodzie. Głównym składnikiem cementu portlandzkiego jest klinkier portlandzki, który stanowi około 95% masy spoiwa. Pozostałe składniki to przede wszystkim gips i różne modyfikatory. Do produkcji klinkieru portlandzkiego stosuje się wapienie, margle i gliny, czyli te surowce, które są bogate w tlenek wapnia, tlenek krzemu(IV), tlenek glinu i tlenek żelaza(III). Surowce te są wstępnie rozdrabniane, a następnie wypalane w piecu w temperaturze około 1400°C. Wprowadzony do pieca surowiec ulega kolejno przemianom zachodzącym w miarę przesuwania się materiału do stref o coraz wyższej temperaturze. Przemiany zachodzące w piecu przedstawiono w tabeli 6.4.

Sumarycznie reakcję otrzymywania klinkieru portlandzkiego można zapisać wzorem (6.18).

18CaO + 4Si0₂ + 2A1₂0₃ +Fe₂0₃ + AH —»

3 (3CaO • Si0₂) + 2CaO • Si0₂ + 3CaO • A1₂0₃ + 4CaO • A1₂0₃ • Fe₂0₃ (6.18)

(AH = 1371,4 kJ/mol)

Otrzymany w ten sposób klinkier portlandzki poddaje się wspólnemu przemiałowi z dodatkiem 3% gipsu, uzyskując cement portlandzki. Skład chemiczny cementu portlandzkiego podano w tabeli 6.5.

Orientacyjny skład mineralny klinkieru portlandzkiego został podany w tabeli 6.6.

W celu uproszczenia zapisu w chemii cementu stosuje się następujące skróty:

h₂o

H