Fundamenty budowli powinny być zaprojektowane tak, aby w żadnym przypadku nośność układu podłoże-fundamcnt nie została przekroczona i aby całkowite osiadanie budowli nie wpłynęło ujemnie na jej wartość eksploatacyjną, a różnica osiadań fundamentów lub jego części nie wywołała przyrostu dodatkowych sił wewnętrznych mogących uszkodzić konstrukcję.
Fundamenty projektuje się więc wg dwóch grup stanów granicznych:
Pierwszy stan graniczny — ze względu na nośność (stateczność) podłoża.
Drugi stan graniczny — ze względu na przemieszczenia podłoża gruntowego i budowli.
Pod pojęciem stanu granicznego określa się taki stan podłoża gruntowego lub budowli posadowionej na tym podłożu, po osiągnięciu którego budowla lub jej element zagraża bezpieczeństwu albo nie spełnia określonych wymagań użytkowych.
3.1.1. Zastosowanie obliczeń
Obliczenia statyczne fundamentów wg pierwszego stanu granicznego wykonuje się dla wszystkich przypadków posadowienia.
3.1.2. Rodzaje pierwszego stanu granicznego
W normie PN-81/B-03020 [121 wyróżnia się trzy rodzaje pierwszego stanu granicznego. Są to:
a) wypieranie podłoża przez pojedynczy fundament lub całą budowlę,
b) osuwisko albo zsuw fundamentów lub podłoża wraz z budowlą,
c) przesunięcie w poziomie posadowienia fundamentu lub w podłożu.
•) b)
9
Rys. 3 1. Rodzaje pierwszego stanu granicznego: a) wypieranie podłoża przez fundament, b) osuwisko budowli wraz z podłożem, c) przesuniecie Ściany oporowej 3.13. Warunek obliczeniowy
Warunek obliczeniowy pierwszego stanu granicznego ma postać:
Qr i mQf (3.1)
gdzie:
Q, — obliczeniowa wartość obciążenia [kN], m - współczynnik korekcyjny,
Q. — obliczeniowy opór graniczny podłoża gruntowego przeciwdziałający obciążeniu Qt.
Obliczeniową wartość obciążenia ustala się, mnożąc wartość charakterystyczną przez współczynnik obciążenia yjj określony zgodnie z zaleceniami norm [18], [19], [23], [24], [25], [26] wg wzoru:
Qr » <?.Y, (3.2)
21