IMG!18

_ <>8 —

Gdyby nie miłość uiewinnąbym była Lecz ty byś nie żył! karz, gdym przewiniła!

XV

Krzywdzi go: — siebie, a nie ją on winił.

On źródłem zbrodni choć jej sam nie czynił! Lecz mroczne, nieme, w duszy tylko na unie Krwawią te myśli któż myśl jego zgadnie? -

Pod lekkim wiatrem pełny żagiel wzdycha. Mknie łódź swobodna:    woda jasna, cicha.

Na widnokręgu, z trwogą niespokojną,

Widzą punkt, plamkę, maszt, żagle, łódź zbrojną! Znać, że ich łódkę postrzegła- zdaleka: Wszystkie swe żagle z pośpiechem nawleka. Olbrzymia, nakształt morskiego straszydła,

Pędzi nadbiega — nastawiwszy skrzydła. Półkolem w pianach zarywszy się chyżo. Iskrzącą ku nim zawróciła śpiżą ').

Błysnęło kulr świszcząc, przeleciała.

Plusnęła w wodę, woda zasyczala.

Porwał się Konrad na znajome echo,

Oczy się jasną zaśmiały pociechą:

-Moj strzał! mój okręt; widzę flagę moje! — Jam znów pan morza — i nic się nie boję». — Dał znak, poznali; — okrzykiem weseli, Spuszczają czółno, i żagle zwinęli.

lo Konrad! Konrad!» — ciżba na pokładzie — 1 lożny glos wodzów! — w niesfornej gromadzie

*) Zam. śpiżeni (armat).

Tłoczą się, patrzą, jak z dumną postacią Wchodzi na okręt stanął między bracią!... Każdy go wita usty i oczyma.

Dłoń się ich ledwo od uścisku wstrzyma.

On, wpół niepomny swej straty i klęski.

Wita nawzajem, jakby wódz zwycięski;

Ścisnął Anzelma dłoń i znowu czuje,

Że może walczyć i że rozkazuje.

XVI

Umilkła radość żal im niepomalu.

Że wódz na wolność wrócił bez wystrzału.

Szli szukać zemsty i gdyby wiedzieli,

Że dłoń kobiety spełniła, co chcieli,

Cześć jej królewską niosłaby gromada.

Mniej oni trudni, niż duma Konrada; Wszystkie im drogi dobre, gdy u celu Łup, albo zemsta na nieprzyjacielu.

Kryjąc uśmiechy, z podziwieniem w oku. Szepcą i ku niej spoglądają zbok’

A ona — wyższa, niższa od płt\ ojej,

Krwi się nie bała ich wzroku się boi!

Milczy — i, nadół spuściwszy źrenice,

Gęstą zasłonę nawlokła na lice.

Hece na piersiach złożone z pokorą. —

Konrad bezpieczny — w piersiach tych nie górą Gniew ni nienawiść — i co bądź w nich wrzało, Serce kobiety tkliwem pozostało.

XVII

Pojął to Konrad i czuł mimowoli Wstręt dla jej zbrodni, lecz żal dla niedoli, —