IMG114

do przodu, wtedy kołek wchodzi w jego otwór, kołpaczek wykonuje & o 9(f i tym samym końcem co poprzednio wpada do odbiornika 2.

Przedmioty w kształcie trójkątnych płytek (rys. 2.1 lb) mogą być oriento*^ przez dwie pryzmatyczne przegrody 1. Gdy przedmiot zostanie podany grody 1. wtedy zawsze zaostrzonym końcem spadnie do odbiornika 2. Prw^. ty mające przesunięty środek ciężkości (rys. 2.1 lc-g) są „ważone" naostrzy zaokrągleniu 1 i wpadają cięższym końcem do odbieraka. Gdy do zasotfc; z obracającą się tarczą ustawioną pod kątem, zostaną nasypane przedni,’ z przesuniętym środkiem ciężkości (rys. 2.lig) i gdy wpadną one do wgl^. tej tarczy, wtedy tylko te. które mają położony bliżej tarczy środek ciężką utrzymają się we wgłębieniach, natomiast pozostałe spadną na dno pojemy

Przykładowo, zostanie rozpatrzony proces orientowania przedmiotów*^ sobniku 1 z obrotową tarczą 2 z gniazdami, ustawioną pod kątem a dopj;. suwy (rys. 2.12). W gniazda tarczy 2 wpadają przedmioty 1 i są unosie* przez nią o kąt ę. Przedmioty są „ważone" na ostrzu 3 i następnie wpad^ do odpowiednich promieniowych kieszeni 4 i już w określonych położeń® (zorientowane) są dalej przemieszczane przez tarczę 2 i następnie odbiera przez odbierała (nie pokazane na rysunku). Po uchwyceniu przedmiot mot j się znajdować w dwóch różnych położeniach (rys. 2.13a, b). Warunki oriot wania w każdym z tych położeń są różne. W wariancie z rys. 2.13a siła om j tująca F, = Fsina (gdzie F = mg) działa w innym układzie sil niż af rys. 2.13b i z reguły kąt <p, przy którym następuje orienucja przedmiar jest różny dla obu położeń przedmiotów (<p, ^ q>₂), co umożliwia odponłl nie umieszczenie odbiorników w zasobniku.

jj&s. 2.12. Proces orientowania zedmiotów w zasobniku z obroto-I w* tarczą z gniazdami 112]

Rys. 2.13. Położenia przedmiotu, rozkład sil i * mentów sil; przedmiot opiera się o ściankę uW** ma: a) płaskim końcem; b) wypukłym kotara I¹-

Także różny jest czas orienucji dla obu położeń przedmiotów (do obliczeń przyjmuje się czas dłuższy). Do zmiany nieprawidłowego położenia przedmio-io (np- z rys. 2.13) stosuje się w zasobnikach (łub na elementach prowadzą-_cych przedmioty) specjalne reorientatory.

Podanie uniwersalnych wzorów do obliczania czasu orientacji przedmiotów w mechanicznych układach chwytająco-orientujących jest niemożliwe.

przykładowo, zostanie podany sposób obliczania czasu chwytania i orientacji przedmiotów typu kołpaczek przez hakowe elementy chwytne zasobnika (iys. 2.14). Skok m haka można określić następująco

m = 6 + L + / + Am    (2.11)

gdzie: m - skok haka. 6 - grubość haka, L - długość haka, 1 - długość przedmiotu. Am — luz skoku.

Rys. 2.14. Schemat chwytania i orientacji kolpaczka przez hakowy element chwytny: a) hakowe elementy chwytne; b) położenie kolpaczka względem luzu między chwytakami hakowymi (12)

Wielkości 6 i L określa się z przesłanek konstrukcyjnych zasobnika. Wielkość luzu skoku Am powinna zapewnić możliwość spadania przedmiotów na pozycję chwytania przez hak, przy jego ruchu z prędkością obwodową równą v, musi więc być spełniona zależność

vr ś Am    (2.12)

Odstęp między dwoma hakami (rys. 2.14) można przedstawić jako okienko poruszające się ruchem postępowym z prędkością v w kierunku chwytania. Przedmiot o długości / powinien znaleźć się na pozycji chwytania, staczając się

111