KONSTRUKCJE STALOWE STR268

9. POŁĄCZENIA

9.1.    Połączenia spawane

9.1.1.    Wymogi konstrukcyjne

Zasady obliczania połączeń spawanych według normy PN-EN 1993-1-8 [54] są dość podobne do zasad zawartych w normie polskiej [34]. Norma europejska podaje założenia projektowe dotyczące spoin czołowych, czołowych z niepełnym przetopem, pachwinowych, pachwinowych obwodowych, otworowych i szerokobruzdowych (spoiny wzdłuż prętów okrągłych i w narożach kształtowników zamkniętych). W punkcie 4.1 norma podaje warunki i wymagania stawiane materiałom złączy spawanych oraz odniesienie do norm związanych. Spawanie w pobliżu stref zgniotu może być brane pod uwagę po spełnieniu warunków' podanych w pkt 4.14 normy [54],

Spoiny pachwinowe można stosować do łączenia elementów, które tworzą między sobą kąt od 60 do 120°. Przy kącie mniejszym od 60° spoinę należy traktować jako czołową o niepełnej grubości.

Spoiny pachwinowe przerywane nie powinny być stosowane w środowisku korozyjnym. Każdy ścieg takiej spoiny (rys. 4.1 nonny [54]) powinien być rozpoczęty na każdym końcu łączonych elementów i z każdej strony blachy, na długości nie mniejszej niż ³A szerokości węższej z łączonych blach. Długość przerw między spoinami przerywanymi nie powinna być większa od 16-krotnej grubości łączonych elementów rozciąganych i 12-krotnej grubości elementów ściskanych lub ścinanych, oraz ‘/4 ich szerokości, lecz nie większa niż 200 mm. Spoiny czołowe przerywane nie powinny być stosowane.

Spoiny pachwinowe obwodowa oraz spoiny otworowe powinny być stosowane do przenoszenia jedynie sił ścinających i tak rozmieszczone, aby zapobiegać utracie lokalnej stateczności łączonych blach. Średnice otworów dla spoin obwodowych powinny być nie mniejsze od 4-krotnej grubości blachy łączonej, a ich zakończenia półkoliste. Średnica otworu dla spoin otworowych nie powinna być mniejsza od 8 mm, a grubość spoiny otworowej przyjmuje się równą grubości łączonego elementu, gdy nie przekracza ona 16 mm, natomiast w przypadku blach grubszych - połowie grubości materiału rodzimego, lecz nie mniejszą niż 16 mm. Elementy spawane, rozdzielone przekładką o grubości mniejszej od boku spoiny należy połączyć spoiną o odpowiednio zwiększonej grubości. Gdy grubość przekładki jest większa od boku spoiny, wówczas każda część złącza powinna być połączona z przekładką spoinami zdolnymi przenieść całą siłę obciążającą połączenie.

Przy projektowaniu połączeń spawanych należy unikać lokalnych mitnośrodów. Lokalne mi-mośrodowe połączenie ścianki spoiną jednostronną należy uwzględniać w obliczeniach, gdy siły zewnętrzne wywołują rozciąganie w grani spoiny. Lokalnych mitnośrodów nie uwzględnia się, gdy spoina jest częścią grupy spoin łączących po obwodzie kształtownik zamknięty. Kątowniki połączone jednym ramieniem można traktować jako osiowo obciążone, pod warunkiem przyjęcia efektywnego pola przekroju zgodnie z pkt 4.13 normy [54],

Za efektywną długość spoiny pachwinowej ł_eff przyjmuje się odcinek, na którym spoina ma pełny przekrój, pomijając kratery na początku i końcu odcinka spoiny. Do przenoszenia obciążeń nie powinno się stosować spoin pachwinowych, krótszych niż 6-krotna grubość spoiny i nie krótszych niż 30 mm. Efektywną grubość spoiny pachwinowej i szerokobruzdowej przyjmuje się równą wysokości największego dowolnego trójkąta wpisanego w obrys spoiny i mierzony prostopadle do zewnętrznego boku tego trójkąta (rys. 9.1).

W przy-padku spoin szerokobruzdowych, w zależności od konfiguracji połączenia, bok zewnętrzny trójkąta powinien biec prostopadle bądź w linii krawędzi łączonych elementów. Grubość