ksiazka4

K*1X«*|K (ł/oklC* nuMojii	Wi«w •l/ics (1 ».! / )	śirUmc ilrkiiAuwu i \ •' i > »	ISUnc (1/Kł ińil*\i «• IU/II • K)	Wkkilo«M(«frfd (IU/II IN iiV
Ul Walkn.	kinli.	wvk |»/rzin/)«*r4n	ki»*ityruŁ}» nV/i)sfi	ly /nup |*i-yl.|i
A OnVm,	|ł/rjVr-k.jM	l*/rk vUkvrt,	(■uiikiiiH ttibniu.	OllłU
1) 1 njvltix)	(»/!*) -Ul, W1».		•t/«.x k.. uczy uę L«p-	i lumm ptulmm
owyiwi)	Sil Hi«r/riiLn>)	<«f*u/inv.vnr df	I*' / (.-.łKiA t«»i ryu*v	*rj.
	irj iura*l>-«	fnfK/ntpK	kimcj.	•Jfuktumi |-1«.. *■ nM
	• linkAMti.	irptł> «k<>t/^r |k.	|» *> i>\ ił uę lit tu. im kłórrj	ln>|>s )IIII.MI>*«| « ||
	ukrrs t>Vi yił	i/.f K i iv. a iu	i)1iłMXr niMt)',	otikii |»n i Mm i* ■«
	n»W wy|« .*■>	mlpas «V4i.	/wu/ł «ę /aIcŻIUK	nu^- tum Uryn t#M
	MMur lyMniKi	n puły 1%'mHi (fc	lAMUlkll 1»1 ki ■ k‘łll	|<t*t
	rlsjuriji ICIaIu/-	iintfów i (r/mi/r	H »4K7J»* k uku»i i	l*A"if/n«rpi
	irj il/KkiOiO'	i:*** |*««i i
	«u aim-	(winrnu.
		i(V/Junnvjnir
	•ZW.IAI	irprr/nU ft pmu i
		lulzliri

W okicsie ba/.grot dziecko ćwiczy sprawność innnualn;| pozwalający na |xi/o Mawianie śladów ołówka na papierze oraz rozwija umiejętność symlx>lic/n< jm o/nac/ania obiektów i zjawisk. Okres ten kończy, /daniem I*. Wallona i A. Cainhii • (Wallon, Cambiet. l^;ngolhait, 1993) wypracowanie systemu ekspresji graficznej.

W okresie średniego dzieciństwa dokonuje się rozwój symlndiczncgo pr/cdMu wiania rzeczywistości w rysunku. Okics ten badacze określają za pomocą nasię |>«ij:fcych lenni no w: idioplaslyka. realizm intelektualny, okres schematu (zoli. uU la V |). Należy /.wrócić uwagę na następujące cechy dziecięcych rysunków w wieku przedszkolnym:

I> organizowanie się języka graficznego, co znajduje wyraz, w pr/estr/e ganiu regttl składniowych dotyczących ułożenia elementów w pionie i |x>/iomic. porządku ssania pr/estr/eni na osi góla dół oraz łączenia elementów (Wallon. Camhici. Engelhait, l^l/IW):

2) symlx)lic/i»e ujmowanie formy, co wyraża się w /nakłuwaniu lyjx»wych fonu dla pr/cdslawiania danej kategorii. np. człowieka, domu. di/essa (S/uman. 1027/1990);

ł) odeiwanic się ixl uwarunkowań |X*rce|»cyjnych i przedstawianie wiedzy o rzeczywistości. Rysunki dziecięce tego okresu cechuje w/orcowość (dziecko uwydatnia w rysunku najistotniejsze cechy rysowanego obiektu). przejrzystość (dziecko rysuje to. co wie. ignorując granice świata wizualnego) oraz przekształcanie rysowanych obiektów (dziecko dokonuje przekształceń, by przedstawić trójwymiarowe obiekty na dwuwymiarowej płaszczy/nie) (l.mjuet. I*X»7, S/uman, 1927/1990);

•I) za/nac/miic subiektywnego stosunku do przedstawianego obiektu dla dziecięcych rysunków charakterystyczne są przekształcenia afektywno (S/uman, I‘>27/1 *>00);

,S) trudności w przedstawianiu trójwymiarowej przestrzeni na dwuwymiainwcj płas/czy/nie k ulki; piobleni len rozwiązują dzieci stosując kolejno w rozwoju: układ pasowy, układ topograficzny, układ kulisowy;

6) za/nac/a się zależność rysunku ml kontekstu kulturowego.

Kjc. 3.1, Zr*uw rytunkitw ilsJcuęcycli «>i»i.i/u)^)ch ucmJ 10/wojowy    (Wojtut, 3;6 Ul);

b) Schemat człowieku piouy (Paweł. •! lano. O Scłieiiut człowiek* /ło/nny (lUa, 5;6 lao; il) Po/łome iiiwh/pikowanie |H7fiti/cni na rysunku (l.uka*/., 3:8 1*1); c) Kytonek lopolo^k my (Ol.*. f» 1*0