larsen0061

3. Znieczulenie wziewne 61

Przy zastosowaniu zwrotnego systemu oddychania stężenie we wdychanym powietrzu składa się z dwóch składowych: świeżego gazu i wydychanego.

Część podawanego anestetyku wziewnego pobierana jest przez organizm, stężenie w powietrzu wydychanym jest więc mniejsze niż w świeżym gazie. Aby utrzymać właściwe stężenie we wdychanym powietrzu, należałoby zatem świeży gaz podawać początkowo w większej ilości (ok. 5 1/min).

Trzeba też uwzględnić, że część anestetyku zatrzymywana jest w plastyku i gumie oraz w pochłaniaczach układu. To również utrudnia utrzymanie stałego stężenia we wdychanym powietrzu. Izofluran jest wiązany przez materiały polietylenowe i gumowe w mniejszej ilości niż halotan.

Praktyczne postępowanie przy wprowadzaniu drogą wziewną:

Najpierw ułożyć głowę pacjenta na poduszce do intubacji lub na złożonym wielokrotnie prześcieradle w pozycji wąchania.

^ Podawać przez 3 min przez maskę 100% tlen, aby usunąć azot z płuc (ryc. 3.7).

Podawać następnie 50-70% podtlenek azotu i rosnące stężenia anestetyku wziewnego; początkowo 0,25-0,5%, potem podwyższanie stężenia za każdym razem o 0,5%, na przykład co trzeci oddech. W celu szybkiego wprowadzenia konieczne są stężenia we wdychanym powietrzu wynoszące mniej więcej dwukrotną wartość MAC danego anestetyku.

Ryc. 3.7 Sposób trzymania maski przy znieczuleniu wziewnym. Głowa leży na poduszce i znajduje się w pozycji wąchania.

W czasie podawania mieszaniny gazów należy maskę nałożyć szczelnie na twarz, aby gaz nie mógł uchodzić, a pacjent nie mógł oddychać powietrzem pomieszczenia.

^ Gdy pacjent zaśnie, zastosować rękoczyn Esmarcha, aby zapadający się język nie spowodował niedrożności dróg oddechowych. Wielokrotnie kontrolować głębokość znieczulenia oceniając częstość oddechu, głębokość oddechu, rytm oddychania, ruchy klatki piersiowej i brzucha, ruchy worka oddechowego, częstość akcji serca, ciśnienie tętnicze, ustawienie gałek ocznych, wielkość źrenicy.

W razie wystąpienia stadium pobudzenia pogłębić znieczulenie przez podwyższenie stężenia anestetyku we wdychanym powietrzu; w żadnym wypadku nie zmniejszać stężenia! Unikać wszelkich bodźców; nie wprowadzać rurki Guedela. Jeżeli to możliwe, wstrzyknąć anestetyk dożylny.

Jeżeli znieczulenie jest wystarczająco głębokie, można wprowadzić rurkę Guedela, aby zapewnić drożność górnych dróg oddechowych.

^ Jeżeli oddychanie jest zbyt powierzchowne, zastosować oddychanie wspomagane przez maskę.

^ Intubację dotchawiczą przeprowadza się albo w głębokim znieczuleniu przy utrzymanym samoistnym oddychaniu (np. u dzieci), albo z użyciem środków zwiotczających mięśnie w mniej głębokim znieczuleniu. Przed wstrzyknięciem relaksancjów trzeba skontrolować, czy możliwe jest wspomagane oddychanie przez maskę/wo-rek oddechowy (zob. rozdz. 21).

9.2 Podtrzymywanie

znieczulenia ogólnego

Po zakończeniu wprowadzania do znieczulenia trzeba zmniejszyć stężenie anestetyku w powietrzu, ponieważ ciśnienia cząstkowe gazu w tkance i w powietrzu pęcherzykowym są coraz bardziej zbliżone do równowagi i wskutek tego napływ anestetyku do organizmu maleje, a stężenie w powietrzu pęcherzykowym stopniowo rośnie.

Praktyczne postępowanie:

Z chwilą osiągnięcia wystarczającej głębokości znieczulenia można rozpoczynać zabieg. Najczęściej tuż przed rozpoczęciem stymulacji chirurgicznej trzeba znieczulenie pogłębić przez