larsen0297

14. Układ krzepnięcia a znieczulenie 297

Podaż 500-1000 ml świeżo mrożonego osocza, przy zagrażającym krwawieniu urazowym lub chirurgicznym, może jednak wyrównać niedobór czynnika xm.

2.2.4 Fibrynogen

Prawidłowe stężenie fibrynogenu wynosi 200-—400 mg/dl. Niedobór fibrynogenu jest zazwyczaj nabytym zaburzeniem krzepnięcia - wywołanym najczęściej przez jego zwiększone zużycie na obwodzie układu krążenia.

Najczęstsze przyczyny niedoboru fibrynogenu.

Do najczęstszych przyczyn niedoboru fibrynogenu należą:

-    koagulopatia ze zużycia,

-    wtórna lub pierwotna hiperfibrynoliza,

-    utrata fibrynogenu przez powierzchnię rany, przy wodobrzuszu i w chorobach nowotworowych (guzach).

W trakcie interpretacji pomiaru należy pamiętać o tym, że:

-    prawidłowe stężenie fibrynogenu nie wyklucza istnienia koagulopatii ze zużycia lub hiperfibry-nolizy,

-    stężenie fibrynogenu < 120 mg/dl nie wystarcza do skutecznego powstrzymania krwawienia podczas operacji,

-    obecność heparyny lub produktów rozpadu fibrynogenu może spowodować występowanie wartości fałszywie zaniżonych,

-    zwiększone wartości występują w ostrych zapaleniach, po operacjach oraz niekiedy towarzyszą nowotworom.

Fibrynolityczne produkty rozpadu. W wielu chorobach wzrost stężenia fibrynolitycznych produktów rozpadu jest oznaką zwiększonej aktywności fibrynolitycznej. Znacznie podwyższone stężenie produktów rozpadu wskazuje na hiperfi-brynolizę jako przyczynę skazy krwotocznej, względnie na wtórną hiperfibrynolizę w procesie rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. D-dimery jako produkty rozpadu poprzecznej sieci włóknika, mogą zostać oznaczone ilościowo. Jeśli stężenie D-dimerów w osoczu jest prawidłowe, można właściwie wykluczyć istnienie zatorowości płucnej, DIC lub zakrzepicy żył głębokich podudzia, ale nie można wykluczyć istnienia trombofilii.

2.2.5 Liczba płytek krwi

Oznaczenie liczby płytek krwi należy do podstawowej diagnostyki w zaburzeniach krzepnięcia!

■    Wartość prawidłowa: 150 000-400 000/pl. Zaburzenia funkcji płytek krwi obejmują zmiany ilościowe i jakościowe: trombocytopenie, trombo-cytozy (samoistne, wtórne) oraz zaburzenia czynności płytek krwi.

Interpretacja wyników. W przypadku trombocy-topenii bez innych zaburzeń układu krzepnięcia, ryzyko wystąpienia krwawienia oceniono w zależności od liczby płytek krwi, w następujący sposób:

-    > 100 000/jal: nawet przy rozległych zabiegach operacyjnych nie ma ryzyka wystąpienia krwawienia,

-    50 000-100 000/pl: przy rozległych urazach lub operacjach możliwa zwiększona tendencja do wystąpienia krwawienia

-    20 000-50 000/pl: skłonność do krwawienia już przy niewielkich zranieniach, tendencja do pojawiania się krwiaków, ewentualnie wybroczyn,

-    < 10 000/pl: wysokie ryzyko spontanicznego wystąpienia ciężkiego krwawienia.

Płytki krwi zachowują zdolność do powstrzymywania krwawienia przy liczbie do ok. 30 000/pl, ewentualnie jeszcze przy liczbie do 10 000/pl, jeżeli nie występuje żadne dodatkowe zaburzenie ich funkcji.

Czas krwawienia

Czas krwawienia jest zależny od liczby płytek krwi i ich czynności. Pomiaru dokonuje się w następujący sposób: na ramię zakłada się mankiet ciśnieniowy i wypełnia się go do osiągnięcia ciśnienia 40 mmHg, następnie wykonuje się nacięcie skóry o długości 5 mm i głębokości 1 mm, potem co 30 s wyciera się wypływającą krew papierkiem pochłaniającym, nie dotykając przy tym miejsca nacięcia (zmodyfikowana metoda według Ivy’ego).

■    Wartości prawidłowe czasu krwawienia: 2-8 min.

Czas krwawienia może zostać wydłużony w następujących zaburzeniach lub chorobach:

-    trombocytopenii lub trombocytopatii,

-    chorobie von Willebranda,

-    afibrynogenemiach,

-    niektórych dysfibrynogenemiach,

-    naczyniowych skazach krwotocznych,

-    na skutek działania leków: np. kwasu acetylosalicylowego, ekspanderów osocza, wysokich stężeń heparyny.