larsen1017

37. Położnictwo 1017

Następnie zebrano dane dotyczące dawkowania do tej pory stosowane przez niektórych autorów w celu uzyskania mobilnej analgezji zewnątrzopo-nowej. Przy tym wcale nie chodzi o wystarczający, na podstawie obszernych badań klinicznych sposób postępowania w rozumieniu zasad EBM, ale wyłącznie o tymczasowe wskazówki. Dlatego zaleca się postępowanie zmienne, dostosowane do potrzeb pacjentki i położnika. W przypadku ciągłych metod znieczulenia w celu mobilnej analgezji zewnątrz-oponowej powinny być stosowane małe, nadające się do noszenia pompy, zamiast dawnych perfusorów.

Polecane dawkowanie

Mobilna analgezja zewnątrzoponowa:

-    dawka testowa - 3 ml 0,125% bupiwakainy,

-    po 3-4 min 12 ml 0,125% bupiwakainy

z 5-10 pg sufentanylu (50 pg fentanylu) jako bolus,

-    następnie 0,0625% bupiwakainy

z 0,15-0,2 pg/mł sufentanylu (1 -2 pg/ml fentanylu), 12-15 ml/godz.,

-    maksymalna kumulacyjna dawka sufentanylu - 30 pg/24 godz.; fentanylu - 300 pg/24 godz.

Zamiast 0,125% bupiwakainy może być stosowana 0,08% lub 0,1% ropiwakaina z sufenta-

nylem lub fentanylem.

Mobilna zewnątrzoponowa PCA:

-    dawka testowa - 3 ml 0,125% bupiwakainy,

-    po 3-4 min 12 ml 0,125% bupiwakainy lub 0,1% ropiwakainy + 5-10 pg sufentanylu (50 pg fentanylu) jako bolus

-    czas refrakcji (lock-out interwali) 25 min; bolus PCA; 12 ml 0,125% bupiwakainy lub 0,08% ropiwakainy + 0,156 pg/ml sufentanylu,

-    w razie bólu: bolus 6 ml 0,25% bupiwakainy podanej przez lekarza lub położną,

-    maksymalna kumulacyjna dawka sufentanylu: 30 pg/24 godz.

Wskazania do mobilizacji. Aby ograniczyć możliwość wystąpienia omdlenia lub zranienia u rodzącej, należy przed jej uruchomieniem bardzo starannie określić zakres sensorycznej blokady, motoryczną siłę i propriocepcję dolnych kończyn. Kontrola propriocepcji przez lekarza może być potwierdzona za pomocą wykonanego ruchu podnoszącego w zakresie palucha. Jeżeli propiocepcja jest zachowana, to każdorazowo pacjentka prawidłowo rozpoznaje ustawienie palucha.

^ Pierwsze uruchomienie po ok. 30 min lub wtedy, kiedy pacjentka czuje się do tego zdolna.

"*• Najpierw pacjentka powinna podnieść nogi z łóżka (ocenić siłę).

^ Następnie pacjentka siada na brzegu łóżka, należy wówczas wykonać pomiar tętna i ciśnienia tętniczego.

^ Jeżeli są one prawidłowe: pacjentka może opuścić łóżko, skontrolować pozycję stojącą, ugiąć nogi w kolanach.

Jeżeli powyższe postępowanie jest skuteczne, pacjentka może spacerować z osobą towarzyszącą, ale nie wolno jej wychodzić poza salę porodową.

Mobilna analgezja podpajęczynówkowa

Zamiast zewnątrzoponowej mobilnej analgezji można także wstrzykiwać podpajęczynówkowo środki znieczulające miejscowo i opioidy oraz łączyć je ze znieczuleniem zewnątrzoponowym, aby utrzymać mobilność pacjentki. W Niemczech nie ma zezwolenia na to postępowanie. Za najważniejsze zalety analgezji podpajęczynówkowej w stosunku do zewnątrzoponowego wstrzyknięcia uważa się:

-    szybszy początek działania,

-    lepszą jakość analgezji,

-    brak jednostronnego lub plackowatego rozprzestrzeniania się znieczulenia,

-    brak toksycznych reakcji po anestetykach lokalnych; całkowite znieczulenie podpajęczynów-kowe jest niemożliwe.

Zalecane dawkowanie

Wczesny okres porodu (rozwarcie ujścia szyjki macicy < 5 cm):

-    25 pg fentanylu lub 2,5-5 pg sufentanylu podpajęczynówkowo

-    i 12-15 ml 0,125% bupiwakainy zewnątrz-oponowo.

Stwierdzony postęp w okresie porodu (rozwarcie ujścia szyjki macicy > 5 cm):

-    0,5-1 ml 0,25% bupiwakainy + 25 pg fentanylu lub 2,5-5 pg sufentanylu

-    i 12-15 ml/godz. 0,125% bupiwakainy ze-wnątrzoponowo.

Okres rozwierania:

Bupiwakaina + fentanyl lub sufentanyl - jak wyżej.