Kolendowicz)9

*i<C

I-

Rys. 13-11

■ Promienie rdzenne przekroju należy odmierzać od środka ciężkości po obu stronach odpowiednich osi (rys. 13-9). Łącząc linią prostą końce promieni rdzennych przekroju, otrzymujemy rdzeń przekroju prostokąta (rys. 13-10).

Rys. 13-9

Rys. 13-10

■ Z wyrażeń (13-6) wynika, że np. dla długiego muru lub ławy fundamentowej o przekroju prostokątnym rdzeń przekroju obejmuje środkową 1/3 część szerokości (rys. 13-11). Gdy mur nie przenosi rozciągań, wypadkowa sił obciążających nie może więc wykraczać z tego obszaru. Jeśli jednak w takich przypadkach przekrój zostanie obciążony poza rdzeniem, to albo mur pęknie (rys. 13-12a), albo np. fundament w strefie rozciąganej nie będzie opierać się na gruncie. Wartość maksymalnych naprężeń ściskających można wówczas obliczyć według wzoru (rys. 13-12b)

er_„, = -

liczyc wedh

i?"

3 eh'

(13-7)

gdzie c jest odległością siły od krawędzi ściskanej, a h jest szerokością przekroju.

Przykład 13-1. Wyznaczyć rdzeń dla przekroju kołowego (rys. 13-13). Rozwiązanie

Według wzoru (13-4) mamy

■ Wartość wskaźnika zginania wzięto z tabl. 5-1. Ze względu

na symetrię środkową rdzeń jest

_ W _nD³ nD² _ D

~~ 7 ~ ~yi'~ ~ i'

Rys. 13-14

Przykład 13-2. Wyznaczyć rdzeń dla przekroju dwuteowego I 300 (rys. 13-14).

299