Obraz
7 2

\inc AlSarosa / Crc mc na'

ŚPIEW GREGORL\ŃSKI DZISIAJ.

^3'esor N-nojŁ^arcsc es* rre<*^*e~ *55.3^333-*

^:*-^c "    -- * - o-*eę. ■ 3~ 3    “ -C2 e

Gregor sn ~32 cro‘«or«m    SA^zycr-e w C-*—c^. e

♦50

.    :c—eres3wc-. 2 .siec 3-333323 cnoro»u <D"c^-jq $9    -₀

e=r cr-ecr, z=3?~- -e.~3~.32-,— (S-c-js) 3 0—3-<3    -22^5-

*-    *'A. DC "CSC Drswacs -92 5.3-39 g*-

5*2:5‘3    ‘    < 2 9    3'^-~9“*23V-3    3 “-*-e" 32 3 3 3Q

es*6% 32“ 9 A .* <.    '92 *e*. 22"~• 2“    33C9<3^a    =“2‘<9S3'3

*-*-

33' 3^S<3    <*^3    :e-

Śpiew gregoriański odzyskuje dziś swoje dawne piękno. Jak fasada gotyckiej katedry, poczerniała od* zniszczenia, po oczyszczeniu staje się jasna, tak śpiew gregoriański, dzięki badaniom ostatnich czterdziestu lat zbliżył się do swojego pierwotnego sensu. Jest to głównie zasługa Don Eugene Cardine. zakonnika z Solesmes. długoletniego profesora Papieskiego Instytutu Muzyki Kościelnej w Rzymie. Ten subtelny znawca języka i jego struktury, uchwycił co najmniej dwa główne prawa dyscypliny: prawo elastyczności czasu sylabicznego i prawo artykulacji neumatycznej. Prawo elastyczności czasu sylabicznego oznacza, iż -jak dowiedziono na podstawie analiz notacji średniowiecznej - pojedyncze dźwięki nie są traktowane jednakowo. Logika każdego dźwięku jest zestrojona (wspólesencjalna) z logiką tekstu. Oznacza to wzajemne ożywienie tekstu i muzyki; dlatego tekst dobrze artykułowany jest muzyce potrzebny w^r tym samym stopniu, co podkreślanie pewnych dźwięków potrzebne jest tekstowi, gdyż właśnie przez wzgląd na tekst dźwięki są akcentowane. Artykulacja neumatyczna natomiast odnosi się przede wszystkim do melizmatów^r: porządkuje je zgodnie z modalnością, odróżnia nuty strukturalne od ornamentalnych, nakierowuje śpie-waka na prawidłową lekturę i interpretację znaków melodycznych. Szkoła Don Eugene Cardine zaowocowała wieloma osiągnięciami naukowymi w różnych częściach Europy, przede wszystkim w Niemczech. Holandii i Włoszech. W 1975 roku. w końcowej

była stylem wypracowanym przez benedyktynów’ z Solesmes (Francja). Styl narodzony przez .schizmę" cardiniańską nawet jeśli posiada własne, odrębne cechy, opiera się głównie na doświadczeniach solesmeńskich. Wszelkie poszukiwania i interpretacje chorału gregoriańskiego uzależnione są wzajemnie od siebie, wspierając się obustronnie i objaśniając. Badanie i odtwarzanie muzyki zawartej w starych rękopisach oznacza zgłębianie sekretów' dawnych twórców' i śpiewaków, odtwarzanie historii muzyki o niebywałej wartości.

(tłum. Joanna Turska)

^-1

V

*. An -

ri

Nino Al bar osa

łna fa era nl> diirtrr

V ' J —. -' V!

in lc<c u bt n

mcmiu

.1** -

C r mirhrrj nrtumdMff

.....

* * j    „ . j

Crcirojinfp    drr rr pUnostc uinfiun fo

^/Kia^C\ . .    • ^J

rrrf*    er jfrfifici „utt turrrm m morfie C rus

J * * *

*v.

frartuUrfpdir mr 21 x- vinn c nim dmi mfj tu oth    do nuif ifnbricfł.

fazie zgłębiania i rozpowszechniania jnyśli’ Cardine’a. założono Międzynarodowe Stowarzyszenie do Badań Śpiewu Gregoriańskiego (Assodazkme Intemazkmale Stndi di Canto Gregoriano) z siedzibą w Cremonie (Włochy). W kręgu oddziaływania _Associazione..-~. jak i w Wyższych Szkołach Muzycznych oraz na Uniwersytecie wykształcono wiełu młodych naukowców i śpiewaków. Wśród licznego wkładu .post - cardinianf* na wyróżnienie zasługuje dzieło Lołgl Angustoniego i Johannesa Berchmansa Goschlt _aEinf&hmng hi dfe l-tfippłartii des OipgwhnfafJiMi Chorals". ^w dwóch tomach (Regensburg, Basse Verlag, 1986 i 1992), ocaz czasopisma JBełMge zur Grcgorianik" i .Stndi Gregofim”. Ruch .caitUniano* nie ograni-^ jednak swe) aktywności do poszukiwań ^naukowy«Ł, ale mzrłągpął ją na praktykę wykonaw-^cz^* Jest to niezwykle ważne, bo Jak wiadomo, ^tntcrP^rcta<łs chorału przez dziesiątki lat naznaczona

Jerzy (PUęu(ilę_ (‘Warszawa.)

Prof. N. Albarosa porusza w swoim tekście ważne dla znawców chorału gregoriańskiego zagadnienia. Wydaje się jednak, że skondensowana forma wypowiedzi może być dla czytelnika mniej obeznanego z monodią średniowieczną trochę nieczytelna. Z drugiej strony, zaangażowanie Profesora, może zbyt emocjonalne, w ruch nazywany przez niego "cardiniano" nie pozwala na spokojną i w pełni obiektywną ocenę problemów. Punktem wyjścia całej kwestii jest bezliniowy zapis melodii chorałowych, charakterystyczny głównie dla wieku X i XI. Prace paleogrąficzne nad znakami neuma-tycznymi. podjęte w XIX w. przez benedyktynów Jrancuskkh z Solesmes. tnrały ok. 25 lat i skończyły się wraz z edycją Graduale Romanom w 1908 r. Wieloletni wysiłek badawczy zmierzał do ustalenia interwałów melodycznych, czego notacja bezliniowa

3