Obraz9 2

~] 88 FUNDAMENTALIZM ISLam^

w swoich krajach, usiłując zdobyć władzę i założyć stwo islamskie. Do tej pory tylko w jednym przypadk te starania na polu sunnickim zakończyły się powody niem. W 1987 r. sudański Narodowy Front Islamski, kie. rowany przez Braci Muzułmanów Hasana al-Turabieg₀ dzięki przymierzu z wojskowymi, zdołał wprowadzić w czyn utopię państwa islamskiego. Ceną, jaką nowy re. żim w Chartumie płaci, jest rozwój wojny domowej, która wybuchła w momencie, kiedy rządzący reżim chciał narzucić prawo koranowe na całym terytorium sudań. skini, przede wszystkim zaś wśród ludności chrześcijan-skicj i animistycznej na południu.

Począwszy od lat osiemdziesiątych w Egipcie z dużą siłą wracają akcje demonstracyjne najbardziej radykalnych frakcji, które odstąpiły od bardziej umiarkowanej linii obranej przez Braci Muzułmanów. W szczególności mamy tu na myśli zdecydowaną i agresywną strategię Dżihadu islamskiego, grupy dowodzonej przez Sa-lama Faraja, który przyzna się do zabójstwa Anwara Sadata, oskarżonego o zdradę sprawy islamskiej, kiedy postanowił podpisać porozumienie pokojowe z Izraelem.

Faraj, który do skrajności doprowadzi proponowaną przez Kutba interpretację walki za wiarę, uważa i definiuje dżihad jako obowiązek religijny wiary, który należy dołączyć do pięciu nakazów kanonicznych, jakie dóbr}' muzułmanin powinien przestrzegać (wyznanie wiary' modlitwa pięć razy w ciągu dnia, rytualna jałmużna, post w miesiącu ramadan oraz pielgrzymka raz w życiu do Mekki). Faraj uważa, że uczeni celowo zakryli ten szósty nakaz. Natomiast jego zdaniem, dżihad jest czymś, czego nikt prawdziwie wierzący w Boga nie może pominąć.

Grupa Dżihadu, podobnie jak Dżama’at Islamijja . _a organizacja terrorystyczna działająca w Egipcie), wywodzi się z Braci Muzułmanów. Począwszy od lat sześćdziesiątych ci ostatni przyjmą bardziej umiarkowane pozycje, odrzucając wprost tezę o podziemnej walce zbrojnej i głosząc drogę ncotradycjonalistyczną, opartą na przepowiadaniu (da Va), zdolnym dokonać prawdziwego nawrócenia masowego, oddolnego przebudzenia wierzących, umożliwiającego pokojowe i demokratyczne zdobycie władzy w celu założenia państwa islamskiego.

Dżihad i Dżama’at będą cyklicznie, ale z zachowaniem ciągłości, przeprowadzać swoje ataki na podmio-ty-symbole „zepsutej władzy”. I tak chrześcijanie, żydzi, zachodni turyści oraz wszyscy, którzy są oskarżeni o bycie „nosicielami nieczystych wartości” i współuczestnikami „światowego spisku przeciwko islamowi”, staną się celem ich „świętej przemocy”.

Również w Algierii radykalny islamizm przyjmie zbrojne oblicze. Anulowanie zwycięstwa wyborczego FIS, Muzułmańskiego Frontu Ocalenia, który w 1991 r. zwyciężył w pierwszej turze wyborów politycznych, a następnie został wyjęty spod prawa, sprowokuje ostrą odpowiedź zc strony radykalizmu. Najpierw Islamska Armia Ocalenia (IAO), zbrojne ramię rozwiązanej organizacji, a potem Islamskie Grupy Zbrojne (IGZ), konglomerat małych grup, które nie zgadzają się z „polityką wyczekiwania” stosowaną przez FIS, zorganizują opór wobec władzy, który wkrótce przerodzi się - przede wszystkim za sprawą IGZ - w totalną wojnę z „bezbożną władzą”.

Szczególną cechą tej ostatniej formacji jest fakt, że J^eJ działacze instrumentalnie odwołują się do prawa sto-