Obraz 3 2

litu ystyka i grubość linii wykreślonych elementów. Tło ekranu 11wm/one obiekty mają zwykle zupełnie inne kolory i grubości 1/ im gotowym, wydrukowanym rysunku. Większość rysunków Imiowiących dokumentację budowlaną ma białe tło i czarne )lc. a np. standardowe tło ekranu w programie AutoCAD jest ni nc (rys. 5-4), natomiast rysowanym obiektom w zależności ich funkcji przypisujemy różne kolory. Na wydrukowanym ystinku widzimy linie różnej grubości. Na ekranie kompute-/ wy kle pracuje się wygodniej, stosując jednakową grubość yn/ystkich elementów (przypisanie różnic następuje dopiero Uli etapie wydruku). Początkowo użytkownik może mieć prob-t>my z przyzwyczajeniem się do tych różnic, ale samodzielne wkonanie i wydrukowanie już pierwszego rysunku pozwala rozumieć i zaakceptować tę cechę programu.

r -tiVw (

nar

Mitusl

-fi XI

r. ua»- i —
K*
Ir k " ^,T|1 wwifótuc mfauN |ói»In iuon-Mf om*/, to* s*ł»t«ejK	Ohmw .ono C* a(f . J
	HU»

Rys. 5-4. Obraz z monitora (tzw. zrzut ekranowy) w programie AutoCAD

Bardzo często zdarza się, że korzystający z programów kreślących popełniają elementarne błędy wynikające z nieznajomości metody pracy z programem. U jej podstaw leżą dwie główne zasady. Zgodnie z pierwszą z nich w większości programów nie ma ograniczeń związanych z formatem. Obszar, na którym rysujemy, ma nieograniczoną wielkość. Drugą zasadą jest przyjęcie założenia, że rysujemy w skali 1:1. Nie mamy do czynienia z konkretnymi jednostkami. Dobór jednostek, w jakich rysujemy, jest naszą decyzją i dla programu nie ma znaczenia.

k

www.wsip.pl

Liczy się tylko wartość liczbowa. Problem formatu rysunku pojawia się dopiero na etapie wydruku, kiedy określamy skalę, w jakiej chcemy wydrukować nasze rysunki. Dopasowujemy wtedy konieczną skalę do wielkości papieru.

Podstawową zasadą kreślenia komputerowego powinno być rysowanie od ogółu do szczegółu z zachowaniem niezbędnej precyzji, aby na późniejszym etapie pracy nie było potrzebne „naciąganie”, np. wymiarowanie do istniejącego rysunku. Nieprecyzyjne rysowanie bardzo utrudni i wydłuży pracę, może się nawet okazać, że mimo użycia komputera wcale nie pracujemy szybciej.

Naukę rysunku komputerowego należy rozpocząć od dokładnego poznania zasad tworzenia rysunku i organizacji pracy. W najbardziej popularnych programach kreślących rysowane obiekty mogą być umieszczone na tzw. warstwach. Warstwy rysunku przypominają kalki nakładane jedna na drugą. Na poszczególnych warstwach można umieszczać obiekty powiązane ze sobą konstrukcyjnie lub funkcjonalnie. Każdej warstwie można przypisać odpowiedni kolor, typ linii oraz grubość (rys. 5-5). Przykładowo na jednej warstwie umieszczamy ściany budynku, na innej - elementy stolarki, na kolejnej - elementy wyposażenia, na jeszcze innej - instalacje, opisy, wymiarowanie i inne obiekty. Po „nałożeniu” tych kalek na siebie komputer wyświetla kompletny rysunek.

Grupowanie obiektów na warstwach pozwala je łatwiej modyfikować i jest bardzo przydatne na etapie wydruku.

Jeżeli zaczynamy pracę na warstwach, bardzo istotne jest konsekwentne przypisywanie obiektów konkretnym warstwom. Jeśli tego nie zrobimy lub część obiektów przypiszemy niezgodnie z początkowymi założeniami (np. na warstwie ścian konstrukcyjnych umieścimy wymiarowanie), to wkrótce - zwykle na etapie drukowania - okaże się, jak wiele trzeba poprawić (np. linie wymiarowe będą wydrukowane tak samo grube jak ściany konstrukcyjne).

Początkującemu użytkownikowi programów typu CAD często wydaje się, że niektóre rady zamieszczane w podręcznikach i samouczkach rysunku komputerowego dotyczące kolejności pracy, precyzji i dokładności można zignorować, że wystarczy zapoznać się z zasadami rysowania linii, figur geometrycznych i ich modyfikacji. Jednak przy odrobinę bardziej skomplikowanym rysunku takie podejście okaże się niewystarczające.

93