Obraz 5

■ _mai_ie do użytkowego jasnowidzenia, _)aVi_c .

sprowadzonej®^ _? ,_arnej. jest pommk.cm zwią*^

z dzisiejszej ^”_n^P _c'_h. _a jeszcze bardziej ockawym zap,^ _p; , wysiłków tntelektuai y _owie_{ka chwyla}j_ącego m>; magn dla ^

_ralnvclt dylematów c ^_{okol nieg0}, i pragnącego wykony

skrytych zamysl^.^ _wynvać „wszelkie tajemn.ee (secttb^

pobożności, aby >    ‘    . ..

_que yoluero). _nrzeżvwanic wątpliwości religijnych , pa*.

⁴ Literackie P"^M;,_troU,„_lc/nvch ro/grywato się wyprób»_v czych wokół dyscyP"" ^a acan.e niepewnej metody wżan.0®* ni trybem -    wyraża zarówno potępienie go z ^

inie horoskopu osob._Steg_nicy._{nosc wobec lej} dróg, pozyskuj \

Bo lada kio członkami y    sir/ekow»c.

^Br^{na eU>wic;}

Waga, Wodnik, nic    _{c Ryby}.

NużtcżiKozorozecip^ _{z hyby:}

Niebożę. stracie nama d * ^ _{m c/}lowieku.

Bo ci członkami rząd*    _yczynić wieku.

Mogą mu też umniejszyć i P .    _M)

^    (Kalendarz    ny

Dwuwiersze miesięczne, które próbował po uczniows us e cić dzielny Jan Szarłat, odnajdujemy swobodnie i perfekcyjne zrcai zowane w Kalendarzu wiecznym. Pełnią one funkcję pierwszej c emblematu poprzedzającej rycinę:

55. Maj ma dni XXXI.

W Maju już śpiewają płacy

Radzi latu nieboracy.

[Drzeworyt: towarzystwo (mężczyzna i dwie    dzban

duje za stołem w altanie, ktoś przygrywa na lutni, ktoś ni ^_cj_onc Jest to zgodne z tradycyjną ikonografią wyobrażania    _st0.

łąki zasłane kwieciem, polowanie z ptakiem, młodzi u ¹ _ct fio> łu. para narzeczonych'’ (Kodeks szczyrzycki, s. 329)- ^or-nemorum Maio sunt fómes amorum w Poculu Ianus]

tóestęsiestrzyczki: już Maj \s Dąbiu nastał, j^Tkażda swojego, żeby cię lam zastał Lncć tam pomieszkanie w tym lesic dębowym ipfiy cieknącej wodzie, i na wietrze zdrowym.

Tu słowik pięknie śpiewa, tu bąk bąezy w trzcinie gidojźe się. co żywo. tej wdzięcznej nowinie.

Mleka młodego, masła dostanie tu kupić.

Jedno umiej frantowi kiesiemą wy łupić.

0płaszczyk też nietrudno, zwłascza lopionowy:

Ciemno zielona barwa, zapach z mego zdrowy.

Pościeli też nie trzeba: jest tu dość mchu \\ lesic;

Leż na nim i cały dzień, pr/ecię sie on wzniesie.

57. Niechaj w kapeluszu chodzi W Lipcu, co mu Słońce szkodzi.

Całość.-napisana z humorem, przeplatana wcale niekiedy udatnemi dow-.ijami. miejscami odbija w sobie idylliczny nastrój autora i jego poczucie urokow jV). np. w opisie czterech pór roku. gdzie jednak ten nastrój nagle się zmienia ku •owi wiersza, przechodząc w ton żartobliwy, iście sowizdrzalski. (...) Autor zbyt fffs o mozc wspomina o Dąbiu, miejscu pobytu — zwłaszcza w lecic — nierząd-°"|^{S IC} ' ^{1 na ,cn ,cma!} najchętniej dowcipkuje. (Loś w edycji Kalendarza ważnego 1911,5. 9)

Kalendarz wieczny zarzuca komercyjne podejście autorom 'f ^niaJ^{ą na} °^u jedynie poklask i zysk — „Bo jakożby $_Wla(j^/0nt* ^ ^{sam oc}^ędożnie chodził. Gdyby pismem nie dogodził?**, że zl ^C/^ ^l° ° ‘^sln‘^{cmu /a}wodu pisarskiego. Świadomość tego, _H, _ro. j°. J^csl do zdobycia na rynku, nie tylko w kopalni, słychać ale n - ^C ^ondarza poświęconym kruszcom: mamy je w Polsce, ^prawdziwym kruszcem są produkty rolne, oraz — by się wyrazić potrz^⁰⁸™^{0 us}*^u£'» gdzie zarobek zależy od tego, czy ktoś będzie ruv,^/C.°^Uał ^naszy^ch umiejętności. Dobrze to wiedzą śpiewający na glebach „kantorowie”, którzy

£'^{a 10 czc}kają, rychło li kto powie, tam ten umarł, aż się on raduje:

*° to mój kruszce!

id * °dobny wątek pojawia się w sztuce Nędza z Biedą z Polski ^if' ^dzie słyszymy Żaka przymulającego się Śmierci, która może

325