Opieka pielęgniarska nad chorym z niedowładem kończyn (1)

bez wybudzenia, zaintubowany i wymaga kilkugodzinnej mechanicznej wentylacji. Wtedy to powinien przebywać na oddziale critical care.

W obserwacji chorego (nie zawsze na oddziale intensywnym) należy uwzględnić możliwość ponownego pogorszenia stanu świadomości czy wydolności oddechowej na skutek nawrotu nadciśnienia śródczaszkowego wywołanego obrzękiem mózgu wokół loży operacyjnej czy krwiakiem w samej loży. Chorzy po operacji w zakresie tylnego dołu czaszki z tych samych powodów powinni nieco dłużej niż inni pozostawać w stanie intubacji, gdyż wszelkie wczesne powikłania pooperacyjne mogą się u nich objawiać zaburzeniami oddechu, z bezdechem włącznie.

Na uwagę zasługuje również odpowiednie postępowanie z raną pooperacyjną i drenażem, omówione już wcześniej. Inne elementy postępowania pielęgniarskiego to kontrola parametrów życiowych, kontrola stanu świadomości oraz kontrola wyników badań laboratoryjnych (szczególnie stężenia elektrolitów i glukozy). Również sposób odżywiania jest zależny od stanu chorego.

OPIEKA PIELĘGNIARSE Z NIEDOWŁADEM KOŃ<

:a nad chorym

UZYN

Niedowład (ograniczenie ruchu różnego stopnia) czy porażenie (brak wszelkich przejawów ruchu) wszystkich czterech kończyn chorego nazywamy odpowiednio tetraparezą lub tetraplegią. Wynikają one z uszkodzenia (odpowiednio częściowego i całkowitego) rdzenia kręgowego na poziomie szyjnym (około 60% wszystkich uszkodzeń rdzenia kręgowego). Niedowład czy porażenie kończyn dolnych odpowiednio nazywa się paraparezą i paraplegią i jest konsekwencją uszkodzenia (też częściowego lub całkowitego) rdzenia kręgowego na poziomie piersiowym i pogranicza piersiowo - lędźwiowego lub włókien nerwów rdzeniowych układających się w tzw. ogon koński na niższych odcinkach lędźwiowej części kręgosłupa. Kalectwo takie dotyczy w pierwszym rzędzie ludzi młodych z urazowym uszkodzeniem kręgosłupa szyjnego (skoki do wody na głowę, wypadki komunikacyjne), ewentualnie piersiowego i lędźwiowego (wypadki komunikacyjne, upadki z wysokości), nieco rzadziej chorych z guzami kręgosłupa (parapareza w przerzutowych guzach kręgosłupa odcinka piersiowego), a dużo rzadziej osób ze spondylozą szyjną albo dyskopatią. Z praktycznego punktu widzenia istotne znaczenie ma nie tyle rozróżnienie, czy chory posiada ślad ruchu czy nie, ale stwierdzenie, czy istniejący niedowład kończyn tylko upośledza czy też znosi ich funkcję, decydując o różnym stopniu niesamodzielności.

Niedowład czy porażenie są główną, ale nie jedyną składową ubytków neurologicznych, które pojawiają się po uszkodzeniu rdzenia. Zaburzeniom ruchowym towarzyszy upośledzenie częściowe lub całkowite czucia powierzchniowego i głębokiego oraz różnego stopnia uszkodzenie funkcji zwieraczy, prowadzące do zaburzeń oddawania moczu i kału. Ból miejscowy i związany z drażnieniem nerwów rdzeniowych jest dodatkowym niekorzystnym czynnikiem wpływającym na końcowy wynik łeczenia.