P1010341 2

⁸    Por. M. Eliade, Od Zalmoksisa..., s. 21-23. R. Dadoun, odwołując się do pracy Etiadego, uważa, że rozmaite omówione przez niego rytuały, przekształcone w fantazmaty, znajdujące echo w podświadomości, zostały wykorzystane w filmie grozy. I tak na przykład „spożywanie ciała ludzkiego przemienia się w picie krwi ludzkiej i doprowadza do wampiryzmu, a tajne bractwa, stowarzyszenia inicjacyjne odnajdują się we wspólnotach wampirów czy adeptów Szatana - takich, między innymi, jakie przedstawia Roman Polański w Balu wampirów i Dziecku Rosemary* (Le fetichisme..., s. 237).

⁹    Petroniusz w Satyriconie przytacza opowieść o nocnej wędrówce Nicerosa z żołnierzem-wilkołakiem. „Księżyc świecił, jasno było jak w południe. Doszliśmy do cmentarza; mój kumpel wlazł między groby [...]. Nagle go przyuważyłem, jak się rozbierał i składał całe ubranie na ścieżce. Zesztywniałem jak trup, dusza uciekła mi na ramię. Tymczasem on obszczał swoje ubranie i od razu zamienił się w wilka. [...] I zaraz zaczął wyć, a potem uciekł do lasu”. Niceros dowiaduje się, że tejże nocy wilk wpadł do zagrody i wybił bydło, ale parobek przebił mu kark oszczepem. „Jakem wrócił do domu, mój żołnierz leżał jak byk na łóżku, a lekarz opatrywał mu szyję. Zrozumiałem wtedy, że to wilkołak...” (.Nowele rzymskie. Wybrał, przełożył i opracował S. Stabryła, Warszawa 1975, s. 225-226).

¹⁰ J. Collin de Flancy, Słownik wiedzy tajemnej, s. 199. Jean Bodin, sędzia królewski, to autor Demono-manii czarowników z 1580 roku.

ⁿ ]. Barszczewski, Szlachcic Zawalnia czyli Białoruś w fantastycznych opowiadaniach, t. III, Petersburg 1844, s. 30.