P1010348

(278). Musiał oddzielić się całkowicie od ludzi i zapomnieć o nich podczas długiego snu. „Sztuka, sny albo ludzka historia stanowiły dla niego poważne niebezpieczeństwo” (281). McKee-Charnas w zręczny sposób łamie schemat potwora, „który się zakochał i ginie pod ciężarem ludzkich uczuć” (jak monstrum Frankensteina). To nie będzie udziałem jej wampira - „potwora, który potrafi być wierny sobie” (281). Wie jedno - że „kiedy się obudzi, o ile się obudzi, jego oczy znów będą patrzeć przenikliwie jak oczy jastrzębia, a jego serce znów będzie równie okrutne jak serce lamparta” (282). Napływają ostatnie „ludzkie” wspomnienia i życie doktora Weylanda rozpływa się w nicości.

Autorka Gobelinu z wampirem stworzyła wspaniałą powieść o obcości i osobności wampira. Kulminacja tego motywu rozgrywa się w rozdziale Stalag Manhattan, w którym wampir, zamknięty w klatce, pokazywany jest za pieniądze. Ma też być „wypożyczony” satanistom, ale udaje mu się uciec. Max Milner trafnie stwierdza, że „Weyland staje się hiperbolicznym obrazem bytu nie do zasymilowania”²⁹. Odrębność wampira musi być wykluczona ze społeczeństwa. McKee-Charnas tworzy obszerniejszą metaforę „inności”. I jest na to pewien dowód. Mianowicie w złożach swej archaicznej pamięci doktor Weyland przechowuje jednak jeden lęk: przed polującymi na wampira wie-

Lesfer Matthews jako Paul Am es napastowany przez dotkniętego likan tropią doktora Glendo-na, kreowanego przez Henry’ego Bulla. Kadr z filmu Czlowiek-wilk