P1010875

Gdy to mówiła, jej twarz nabierała wyrazu szaleństwa; ściągnęła nieopierającego się małżonka na skraj łóżka i przywarła doń z całej siły.

Van Helsing i ja próbowaliśmy ich uspokoić. Profesor wzniósł swój złoty krzyżyk i rzekł z zachwycającą łagodnością:

- Proszę się nie lękać, droga pani, jesteśmy z wami, dopóki zaś masz to przy sobie, żadna obmierzłość nie znajdzie do ciebie przystępu. Tej nocy jesteś bezpieczna; potrzebne nam opanowanie i wspólna rada.

Mina zadrżała i ucichła, skłoniwszy głowę na pierś swego męża. Kiedy zaś ją podniosła, na białej koszuli Harkera ukazały się czerwone ślady, w miejscu, gdzie materiału dotknęły wargi Miny oraz wąska, otwarta ranka na jej szyi, skąd ściekały krople krwi. Ujrzawszy te plamy, szarpnęła się do tyłu i jęknąwszy cicho, szepnęła, dławiąc się szlochem:

-    Nieczysta, nieczysta! Nie wolno mi go już dotykać ani całować. Och, dlaczego tak się stać musiało, że to ja jestem teraz jego najgorszym wrogiem, którego ma powody się obawiać?

Na to Jonathan odpowiedział stanowczym tonem:

^-    Głupstwa, Mino. Wstyd mi przynosi słuchanie takich słów. Nie chcę ich więcej słyszeć; nie zamierzam tego słuchać. Niech Bóg osądzi mnie za moje winy i dotknie męką surowszą jeszcze od tej, jaką cierpię w tej godzinie, jeśli kiedykolwiek z mojej woli lub za moją sprawą coś wejdzie pomiędzy nas!

Wyciągnął ramiona i przygarnął żonę do piersi; szlochała przez chwilę w jego objęciach. Znad jej schylonej głowy podniósł na nas oczy powleczone wilgocią; nozdrza mu drżały, a usta zacięły się w stalowym grymasie. Po chwili szloch Miny osłabł i ucichł, a wówczas Harker powiedział do mnie z pozornym spokojem narzuconym sobie siłą, który, czułem to, wymagał od niego krańcowego napięcia nerwów:

-    A teraz, doktorze Seward, proszę opowiedzieć mi wszystko. Co się zdarzyło, wiem nadto dobrze, proszę mi opowiedzieć, jak do tego doszło.

Zdałem mu tedy szczegółową relację z przebiegu wydarzeń, czemu przysłuchiwał się z pozorną obojętnością, nozdrza mu jednak drgały, a oczy płonęły, gdy opowiadałem, jak hrabia żelaznym uchwytem więził jego żonę w tej ohydnej i strasznej pozie, przyciskając jej usta do otwartej rany na swej piersi. [...]

Następnie zaś przemówił Van Helsing, z czułością dotykając głowy pani Harker:

-    A teraz, pani Mino, biedna, kochana pani Mino, proszę nam dokładnie opowiedzieć, co zaszło. Bóg wie, że nie pragnę przysparzać pani bólu, trzeba jednak, abyśmy poznali całą prawdę. Teraz bowiem, bardziej niż kiedykolwiek, działać musimy szybko i zdecydowanie, znaleźliśmy się bowiem w śmiertelnym niebez-