P1030683

3l^ W

"** ^w »»tm mo«e>9

- oo pł>yyfrtczc nła. ^rno««l »ublokt>rwno

^ł * *.J>raw*rf^ '*•

j Wy»*a4n*^c od wi «lowa rto^cio-® jednego seg^®^0-

elc

osobie, jeśli ni*? miała dane, by ______    jako autory-

°l^[>OVtria<ia nie^m o rdar*oni«ch

-3Nę^sł3

^ Jlijici o    i

*y^^r*oły ni«

sobie    w

____

■my jTł f>owi®ś>6 vv*    .1

rołiodteitó*    ^t«> przynaj_młlj .n

-K k: on

i wi «r>-Roci n>*w

K ow^amyc-li    ronolo^ęic-^n^ j_ej historyczne lrany

e Joctoałc uJcIadlały-. ±e <Jo t^_KO konfliktu nie eawsze tato; wyTro-2«to się bo ce^sto w tyra, ±e dążyła do

ni^niA    swojego jęacytat do zobiektywizowanego

c?ji tra:<?caloosiot>owej. Zasadniczy czynnik

widzie 1 t>ym w tym jednak, że nie rozwi^-<3J sposób jp> *radoksu o p o w i a d a-vnXmo żse miała wsrzellcie dane, by to uczynić.

opowiadania rozumiem zjawisk o nastę-pncyst^puj^c do relacji, dysponuje jej przód miocrie. wiedzę tę jednak cii, nie stopniowo; sugeruje, źe rozwija ifr    do f>ost^jpu wypadków, o których

Inaor^mt słowy: porządek opowiadania zostaje sjpoadb sprowadzony do porsM*ciJcu fabular-od t w^arz-a mn w powieści klasycznej *>ieg _jt»y    naturalny i oczywisty. W Iconsek-

. wtf — j t— _tŁł swojego rodzaj u jiomolo^ia pomię-nrozna pora^łdJcami. JHTox»olo«izi ta jest jodraf cfa lco«wewcJI w prozie klasycznej, opo-

We, stanowi ona następstwo ktdremui nic dane było stać Występuje ona jedna Jc także

\ w powieki w pierwszej osobie, mimo te narrator Jest konkretny l nie dysponuje w usadzić wszechwiedzą, Decyduje to o właściwościach czasowych relacji, tyra bardzie], że w narracji w pierwsze] osobie czas opowiadania może w każdym epizodzie zostać ujawniony, w konsekwencji czytelnik poznaje narratora właśnie w procesie opowiadania. Porządek narracji nie zdobywa pozycji dominującej nawet w tych odmianach gatunkowych, w których opowieść podzielona została na drobne segmenty (powieść w listach, powieść stylizowana na dziennik), choć w zasadzie mają one zwykle być mniej więcej równoległe do relacjonowanego zdarzeńJa. W każdym z takich odcinków panuje zazwyczaj chronologiczny tok opowiadania, w rzadkich tylko wypadkach narrator od niego odstępuje, przedstawiając od razu całą swą wiedzę o danym wydarzeniu⁴. Nie rozwiązując paradoksu opowiadania w sposób, jaki był dla niej możliwy, powieść w pierwszej osobie w pewnym stopniu bądź podporządkowała się konwencjom klasycznej powieści realistycznej, bądź — w w. XVIII — przygotowywała ich ukształtowanie. W pewnym stopniu, gdyż przeciwdziałał temu procesowi fakt, że odwoływała się ona do tych form wypowiedzi, które opowiadaniu w trzeciej osobie pozostały obce.

2

I Narracja w pierwszej osobie jest domeną mi me-tyzmu formalnego. Stanowi on naśladowanie środkami dane] tomy innych form wypowiedzi, form literackich, psraliterackich, pozallterackich oraz — to

i o stoflinkacfi nitowych wytiąpoMo** w powieki w pUrwatt) osobie, por. D. Itomterf. łtudlet In Ihł Nntntłoo Uchnlgos «/ ihi fint Penon Nowi, SCockhofm Ifff,». W-lir.