P1100206

y,(*f

Rys. 20.4. Oąsradć prawdopodobieństwa pj oscylatora harmonicznego w zależności od x dli różach poziomów oscylacyjnych

przedstawione na rys. 20.4. Gęstość prawdopodobieństwa (?Xx))²jcst różna od sn Za obszarem drgań klasycznych są możliwe fluktuacje. Ze wzrostem liczb kwantowych prawdopodobieństwo kwantowomcchanicznc jest bliższe klasycznemu, co jen zgodne z zasadą korespondencji.

Na rysunku 20.5 przedstawiono zależność energii potencjalnej £, oątieoti dwuatomowej od odległości jąder atomów r. W stanie podstawowym z buntuj liczbą oscylacyjną o = 0 właściwa energia odpowiada poziomowi a ~a, itd. Długość

Rys. 20.5, Schemat przeskoku elektronów ze stanu podstawowego elektronowego na ptermą poziom wzbudzony i odpowiadające mu widmo absorpcyjne E, - energia potencjalna cząsteczki dwuatomowej, r - odległość między jądrowi, A - utwr buncja, v - liczba falowa

r

A

odcinków w Urnach wyższych wykazuje imiany odległości jąder wskutek drgań. Zgodnie / pojęciami klasycznymiw skrajnych peletonach. tj. » punktach o, d, atomy pozostają dłużej, dlatego ich względni prędkość jest mowa i dochodzi do szy bkiego przeskoku elektronu na poziom wybiy energetycznie. Wzbudzenie elektronu i poziomu oscylacyjnego v * 0 w staiuc podstawowym do stanu wzbudzonego o¹ « 0 w postaci przeskoku elektronu zachodzi prostopadle, liczba falowo absorbowanego kwantu odpowiada różnicy energii danego przejścia prostopadłego, np e -0-r¹ - 0. Zgodnie z nowszymi pojęciami, do przeskoku elektronów dochodzi z wierzchołków na poziomach oicykcyjnycfa (ca rys. 20.5 oznaczone linią przerywaną), które ze wzrostem oscylacyjnych liczb kwint owych są Niższe klasyczna*! pojęciu przeskoku elektronu ze skrajnych położeń poziomów oscylacyjnych, które przecinają krzywą potencjalna.

Widmo elektronowe nie składa się i jednej linii absorpcyjnej, ale z pasm. ponieważ każdemu stanowi elektronowemu cząsteczki odpowiada szereg stanów oscy• Sinych. Do stanu oscylacyjnego należy szereg stanów relacyjnych (tys. 20.6).

R)v 20.6. Schemat Łaata panu ibwrpcyjaąo

Dlatego pasma odpowiadające wzbudzeniu elektronowemu wyznaczają strukturę oscylacyjną, pasma oscylacyjne - strukturę rotacyjną, a pasma rotacyjne - strukturę kwadrupokrwą. Ze zmianą poziomów elektronowych jcdocześnie zmieniają się pooomy oscylacyjne i rotacyjne. Tak powstają poszczególne pasma elektronowe widma, w których znajdują się oddzielne dyskretne linie położone blisko siebie z odpowiednimi częstościami.

Liczba linii w widmie elektronowym zwiększa się także dlatego, że przy zmianie oscylacyjnych liczb kwantowych me obowiązują ograniczające reguły wyboru. Przejścia elektronu mogą więc zajść z dowolnego poziomu ostylacyjno-rotaeyjnego w niższym stanie elektronowym na dowolny poziom rotacyjno-oscylacyjąy w wyższym stanie elektronowym.