1_ SYGNAŁY REJESTROWANE W METODACH INSTRUMENTALfłV«
Metod należących do grupy 3 jest kilkadziesiąt ich wyliczanie wychodzi poza ramy podręcznika, zwłaszcza że często odmiany tej samej zasadniczej metody. Do najważnief metod z grupy 3a omówionymi w podręczniku należą: potencjoiUfcllB elek trogra wimetria, elektrografia, miareczkowanie kulometryczne i amperometria. Do grupy 3bl należy món. polarografia stałoprądowa, oscylopolarografia, polarografia pulsowa pochodna, chronowoltam-perometria. tastpolarografia, a do grupy 3b2 m.in. polarografia zmiennoprądowa sinusoidalna (ac), prostokątnofalowa (sw) i polarografia pulsowa różnicowa.
W niniejszym podręczniku metody elektroanalityczne są omówione w kolejności zgodnej z tabl. 1.3, tzn. konduktometria, oscylometria, potencjometria, elektrograwimetria, elektrografia, kulometria, polarografia i amperometria. Kolejność ta częściowo pokrywa się z podziałem na grupy dokonanym przez Komisję Elektroanalityczną IUPAC. tzn. metody wymienione w lp. 1 (tabl. 3.1) znajdują się w grupie 1 podziału IUPAC, metody lp. 2 znajdują się w grupie 3a, a metody lp. 3 w grupie 3bl i 3b2 (z wyjątkiem amperometrii). Tensammetria (grupa 2) jest omówiona w p. 5.5.1.
Zawarta w próbce informacja o jej składzie chemicznym przejawia się jako zbiór sygnałów, czyli czynników niosących informacje (wiadomości). Sygnał umożliwia przenoszenie informacji z miejsca na miejsce. SygruU analityczny jest to rejestrowany sygnał układu analitycznego, wykorzystany do wykrywania lub oznaczania danego składnika. Naturę sygnału określa stosowana metoda analityczna. Położenie właściwego sygnału na odpowiedniej osi liczbowej (x) pozwala określić rodzaj składnika, natomiast natężenie sygnału (y) stanowi podstawę jego ilościowego oznaczenia. Na przykład w spektrofotometru absorpcyjnej długość fali odpowiadająca maksimum absorpcji pozwala określić rodzaj składnika występującego w próbce, natomiast wielkość absorpcji określa jego ilość.