«. SYGNAŁY REJESTROWANE W METODACH INSTRUMENTALNYCH...
Rozdzielczość polarografii zmiennoprądowej jest znacznie i wynosi ok. 40 mV. Wyraża się ona różnicą potencjałów wiertdfll ków pików obu składników (rys. 1.3b). W tej kilkakrotnie więksAj rozdzielczości udział ma również kształt rejestrowanego sygnale
AEP = £P,A)-£p(B) = 40 mV
gdzie: £p — potencjał wierzchołka piku, tj. potencjał, przy którym natężenie prądu osiąga wartość maksymalną.
Oprócz położenia sygnałów, w metodach analiz układów wieloskładnikowych istotną rolę odgrywa kolejność pojawiania się sygnałów. Ma to znaczenie wówczas, gdy składniki występują w różnych ilościach. Korzystniejszy jest wtedy układ, gdy sygnał składnika znajdującego się w małej ilości (mikroskładnika) występuje wcześniej niż sygnał składnika występującego w dużej ilości (makroskładnika). Nie nastąpi wówczas maskowanie sygnału mikroskładnika przez sygnał makroskładnika, które może występować w przypadku odwrotnej kolejności sygnałów, zwłaszcza gdy rejestrowane są piki asymetryczne.
Należy podkreślić, że położenie sygnału wskutek niedoskonałości stosowanej aparatury może ulec przesunięciu wzdłuż osi x. Może to być przyczyną powstania błędu, zwłaszcza w analizie jakościowej. W celu skorygowania takiego błędu stosuje się często sygnał wzorcowy. Klasycznym przykładem zastosowania sygnału wzorcowego jest w spektrografii emisyjnej porównanie widma badanej próbki z widmem żelaza zarejestrowanym na tej samej kliszy.
Równanie Lufta-Eckarda łączy trzy wielkości: szerokość połówkową sygnału, czas potrzebny do wykonania analizy i błąd przypadkowy pomiaru natężenia sygnału [1.9, 1.11]. Ma ono zastosowanie w analizie metodami instrumentalnymi, która polega na rejestracji sygnałów występujących w przedziale (x,—xb)
(Ax1/2)4ts? = K
gdzie: t — czas potrzebny do zarejestrowania danych z pewnego przedziału (x,—xh) przez urządzenie pomiarowe; Ax,/2 — szerokość połówkowa sygnału; sy — odchylenie standardowe pomiaru natężenia sygnału (y___1; K — wielkość stała dla każdego konkretnego układu.