P1050438

HgFODZlAL TECHNIK KONDUKTOM ETRYCZNYCH 43

HgFODZlAL TECHNIK KONDUKTOM ETRYCZNYCH 43

(2.18)

I _ l^zBl ^mb^cb ■    I|r,|u,c,

gdzie: z — ładunek jonu (B lub i), c — stężenie molowe jonu, u — ruchliwość jonu.

Dla jonów o tych samych ładunkach i stężeniu (elektrolit o wzorze cząsteczki KA) wzór się upraszcza

(2.19a)

(2.19b)

“K -«A-

Znając A° i t_B można wyznaczyć X° z zależności

ii = b    (2.20)

Należy podkreślić, że z danych doświadczalnych dotyczących przewodnictwa elektrolitów nie można obliczyć granicznych przewodnictw molowych indywidualnych jonów, ponieważ doświadczalnie wyznacza się tylko ich sumy. Na podstawie granicznych przewodnictw molowych różnych związków można wyznaczyć graniczne przewodnictwo molowe związku (patrz przykład 7), a nie jonu.

2.2. Podział technik konduktometrycznych ■

W konduktometrii można wyodrębnić trzy techniki pomiarowe [2.3]:

1.    Konduktometria klasyczna polega na pomiarze przewodnictwa słupa cieczy zawartego między dwiema elektrodami platynowymi, do których przykłada się napięcie prądu zmiennego o częstotliwości nie przekraczającej ok. 10^s Hz, tj. < 0,1 MHz (na ogół 1—10 kHz).

2.    Konduktometria bezelektrodowa małej częstotliwości (od częstotliwości prądu sieciowego ~ 60 Hz do 100 Hz).

3.    Konduktometria wielkiej częstotliwości — oscylometria częstotliwości powyżej 10⁵ Hz, tj. 0,1 MHz (na ogół od lulk\i do kilkudziesięciu, a nawet kilkuset MHz).