i KONDUKTOMETRIA
Podczas wykonywania pomiaru należy stosować się ściśle do instrukcji obsługi aparatu.
Miareczkowanie konduktometryczne jest przykładem wyznaczania punktu końcowego metodą elektrochemiczną. Punkt końcowy wyznacza się na podstawie krzywych miareczkowania, wykreślanych w układzie współrzędnych: przewodnictwo — liczba mililitrów dodanego roztworu mianowanego (titrantu).
Podczas miareczkowania konduktometrycznego mierzy się zmiany przewodnictwa, a nie samo przewodnictwo, dlatego znajomość stałej naczynka nie jest konieczna. Natomiast jest bardzo ważne, aby odległość oraz powierzchnie elektrod nie uległy zmianie podczas miareczkowania. Dlatego używa się naczynka z wtopionymi elektrodami.
Miareczkowanie konduktometryczne można stosować jako metodę oznaczania wówczas, gdy jest możliwe wyznaczenie punktu końcowego, co jest związane z wyraźnymi zmianami przewodnictwa
Zmiany przewodnictwa są możliwe do zaobserwowania, gdy tworzą się słabo lub dobrze zdysocjowane związki lub jony o innej ruchliwości niż jony zawarte pierwotnie w roztworze. Zachodzi to np. podczas miareczkowań alkacymetrycznych, gdy zanikają bardzo ruchliwe jony HjO+ i OH" i powstaje cząsteczka wody lub też podczas miareczkowań strąceniowych, kiedy jon strącany jest usuwany z roztworu w postaci trudno rozpuszczalnego osadu, a nadmiar odczynnika strącającego powoduje wzrost przewodnictwa. Dlatego miareczkowanie konduktometryczne jest stosowane przede wszystkim w alkacy-metrii i metodach strąceniowych.
Ruchliwość jonu zmniejsza się także w wyniku reakcji komplek-sowania, zatem reakcje, w których powstają trwałe jony kompleksowe mogą być wykorzystane do oznaczeń konduktometrycznych. Na przykład reakcje tworzenia się w roztworze trwałych halogenokomp-leksów rtęci(ll) służą do oznaczania jonów Cl" i Br". Można także oznaczać niektóre kationy, kompleksując je za pomocą EDTA. Reakcje kompleksowania są jednak znacznie rzadziej stosowane w konduk-tometrii niż reakcje zobojętniania i strącania.