P1050444

13. KONDUKTOMBTRIA KLASYCZNA 49

Reakcje redoks przebiegają najczęściej w środowisku silnie kwaśnym lub alkalicznym. Duże stężenie jonów H₃0⁺ lub OH^- wywołuje tak duże przewodnictwo roztworu, że jego zmiany na skutek miareczkowania nie są zauważalne. Dlatego reakcje redoks są rzadko wyko-izystywane do oznaczeń konduktometrycznych.

Metody konduktometryczne można    ^u'^;\rUP^lfifln?i TT

■tężenie jonu oznaczanego jest wystarczająco duże w stosunku do stężenia innych ^kladników roztworu miareczkowanego Wówczas ■Zaistniałe zmiany przewodnictwa są możliwe do zaobserwowania. Najczęściej miareczkowanie konduktometryczne stosuje się do analizy czystych roztworów oznaczanych składników.

Do zalet miareczkowania . koadułetometrycznego należą uzyskiwanie dobrych wyników oznaczeń przy dużych rozcieńczeniach substancji (gdzie dokładność miareczkowania potencjometrycznego wyraźnie maleje) oraz możliwość oznaczania nawet bardzo słabych kwasów.

Miareczkowanie konduktometryczne jest najczęstszym zastosowaniem konduktometrii klasycznej. Oprócz tego konduktometria

I klasyczna jest stosowana do badania czystości substancji (np. badanie czystości wody demineralizowanej i destylowanej) oraz do wyznaczania wartości stałych fizykochemicznych (stopień dysocjacji, stała dysocjacji).

Miareczkowanie alkacymetryczne

Miareczkowanie mocnego kwasu mocną zasadą. Najwyraźniejsze efekty konduktometryczne obserwuje się podczas miareczkowania mocnych kwasów mocnymi zasadami. W rezultacie miareczkowania ruchliwe jony wodorowe zostają związane w niezdysocjowane cząsteczki wody. Na miejsce tych jonów w roztworze zostają wprowadzone mniej : ruchliwe jony metalu. Na przykład podczas miareczkowania kwasu solnego roztworem wodorotlenku sodu zachodzi reakcja

H⁺ +C1^- +Na* +OH" -H₂0+Na⁺+Cr

Duże początkowo przewodnictwo maleje w miarę dodawania zasady, aż do osiągnięcia punktu równoważności. Po przekroczeniu tego punktu dalsze dodawanie NaOH powoduje wzrost sumarycznego stężenia jonów w roztworze i pojawienie się ruchliwych jonów OH^-.