P1050450

IJ, KONDUKTOMBTRIA KLASYCZNA 55

jonów zmienia się znacznie z temperaturą (ze względu na zmiany lepkości roztworu). Wzrost temperatury o 1°C zwiększa przewodnictwo o 2—2,5%.

Miareczkowanie dwóch kwasów lub zasad. Metody konduktomet-ryczne umożliwiają oznaczenie obok siebie kwasów i zasad o różnej mocy. W przypadku miareczkowania¹ dwóch kwasów lub zasad otrzymuje się dwa punkty załamania, z których pierwszy odpowiada zobojętnieniu mocniejszego, a drugi słabszego kwasu (lub zasady). Na rys. 2.12a przedstawiono krzywą miareczkowania kwasu solnego i octowego mocną zasadą. Objętość dodanej zasady do pierwszego punktu końcowego PK, odpowiada ilości kwasu solnego w roztworze. Część / wykresu odpowiada zmianom przewodnictwa podczas reakcji mocnego kwasu z mocną zasadą. Objętość zasady dodanej między, pierwszym i drugim punktem końcowym PK₂ (część II wykresu) odpowiada ilości kwasu octowego. Krzywą miareczkowania mieszaniny kwasu solnego i octowego amoniakiem przedstawiono na rys. 2.12b. W tym przypadku, po drugim punkcie końcowym PK₂ utrzymuje się prawie stała wartość przewodnictwa, ponieważ przewodnictwo nadmiaru titrantu, tj. słabo zdysocjowanego amoniaku, w obecności chlorku amonu jest niewielkie.

Miareczkowanie strąceniowe

W wyniku reakcji strąceniowej jeden z jonów obecnych w roztworze wyjściowym (A⁺) zostaje strącony, a na jego miejsce pojawia się jon substancji miareczkującej (C⁺). Reakcję strącenia osadu można przedstawić ogólnym równaniem [2.4]

A⁺+B~ +C⁺ +D- | AD+C⁺ +B“    (2.23)

W zależności od stosunku granicznego przewodnictwa równoważnikowego jonów A⁺ i jonów C⁺ możliwe są trzy zasadnicze przypadki:

1)    jeżeli A|f = A<?⁰, to otrzymuje się krzywą miareczkowania podaną na rys. 2.13. Przewodnictwo nie zmienia się do PK, a wzrasta dopiero po przekroczeniu tego punktu — w miarę wzrostu stężenia związku CD w roztworze;

2)    jeżeli A*⁰ > A£°, krzywa miareczkowania przebiega w sposób pokazany na rys. 2.14; w tym przypadku otrzymuje się najdokładniejsze wyniki;