P1050500

I. POTENC/OMETRIA 104

uwzględniając wzór (3.5), można napisać

SEM = £^_ł+0,059Jgtf₂—£A#—0,059 Ig a, = 0,059 Ig (3.8)

Z wzoru (3.8) wynika, że siła elektromotoryczna ogniwa stężeniowego zależy tylko od stosunku aktywności kationów w obu roztworach. Nie zależy ona natomiast od potencjału normalnego £° metalu, z którego sporządzono elektrody. Wartość tego potencjału nie musi być brana pod uwagę w obliczeniach.

Stosunek aktywności we wzorze (3.8) może być zastąpiony stosunkiem stężeń, nawet dla roztworów o dużych stężeniach, ponieważ wpływ poprawek związanych z aktywnością- będzie taki sam w liczniku i mianowniku logarytmu

SEM = 0,059 Ig—    (3.9)

Z wzoru (3.9) wynika, że znając stężenie jednego roztworu (wzorcowego) można w prosty sposób wyznaczyć na podstawie pomiaru siły elektromotorycznej stężenie drugiego roztworu.

Ogniwa stężeniowe są bardzo wygodne z analitycznego punktu widzenia, gdyż wszystkie możliwe źródła błędów są eliminowane. Wadą metody jest konieczność stosowania czułych przyrządów pomiarowych, ponieważ wartości siły elektromotorycznej ogniwa są małe.

Jeżeli w ogniwie o schemacie (3.7) stężenie c, < c₂, to elektroda 1 jest elektrodą ujemną. Zachodzi na niej proces rozpuszczania srebra

Ag -♦ Ag^ł +e

Elektroda // jest w tym ogniwie elektrodą dodatnią. Zachodzi na niej proces wydzielania srebra

Ag⁺ +e -»Ag

W wyniku powyższych reakcji maleje stężenie jonów srebra w roztworze bardziej stężonym, a wzrasta w roztworze bardziej rozcieńczonym. Elektrony w przewodniku płyną od elektrody I do II. Następuje jednoczesny przepływ anionów NOj przez klucz elektrolityczny od roztworu bardziej stężonego do roztworu bardziej rozcień-