P1050567

Il potencjom imu a 168

Przykładem wyznaczania dwóch punktów końcowych, które występują podczas oznaczania kwasów lub zasad wieloprotonowych, dostatecznie różniących się stałymi dysocjacji, może być miareczkowanie roztworu kwasu siarkawego¹. Na rysunku 3.20 przedstawiono

Rys. 3.20

Krzywa miareczkowania roztworu zawierającego kwas siarkawy i wodorosiarczyo roztworem wodorotlenku sodu krzywą miareczkowania roztworu kwasu siarkawego zawierającego także wodorosiarczyn.

Na krzywej występują dwa skoki miareczkowania. Pierwszy odpowiada reakcji powstawania wodorosiarczynu z kwasu siarkawego

H₂SO, + NaOH = NaHSOj + HjO

drugi odpowiada reakcji zobojętnienia wodorosiarczynów obecnych w roztworze początkowym i powstałych w wyniku podanej reakcji

NaHSOj + NaOH = Na₂S0, + H,0

Dane miareczkowania są podane w tabl. 3.S. Na rysunku 3.21 przedstawiono PK_t i PK₂ wyznaczone metodą pierwszej pochodnej, a na rys. 3.22 — wyznaczanie PIC, i PK₂ metodą drugiej pochodnej. Wartość pierwszej pochodnej na osi x nanosi się w środku odcinka odpowiadającego dodanej porcji titrantu.

1

Według zaleceń Komisji Nomenklaturowej Polskiego Towarzystwa Chemicznego [521] opartych na wytycznych IUPAC, zamiast kwas siarkawy jest zalecana nazwa kwas starkowy(IV|, a zamiast wodosiarczyn — wodosiarczan(lV). W podręczniku murowano nazwy dotychczas używane.