P1050573

Metoda ta wymaga dość precyzyjnego pomiaru natężenia prądj Stosowanie jej jest celowe w analizach seryjnych, w których roztwór wzorcowy może służyć do wielu miareczkowań.

Miareczkowanie metodą różnicową

Metoda różnicowa miareczkowania umożliwia na podstawie pomia. rów podczas miareczkowania, znajdowanie bezpośrednio z zestawie.

'    '    .. AE

nia pomiarów maksimum funkcji — = f(V). Oparta jest ona na

bezpośrednim pomiarze AE/AK w zależności od objętości V Pierwszy metodę tę opracował Cox.

Do dwóch zlewek połączonych kluczem elektrolitycznym z identycznymi elektrodami wskaźnikowymi, zawierających jednakowe objętości roztworu miareczkowego, dodawał z dwóch biuret roztwór mianowany. Roztwór ten był tak odmierzany, że porcja dodawana do pierwszej zlewki była zawsze nieco większa (0,1—0,2 ml) od porcji dodanej do drugiej zlewki. Dlatego potencjał elektrody w pierwszym naczyniu bji zawsze bliższy PK niż potencjał elektrody w drugim naczyniu. Różnica potencjałów obu elektrod odpowiada różnicy potencjałów przypadającej na różnicę objętości dodanego roztworu mianowanego. Ze wskazań miliwoltomierza, z którym są połączone elektrody, otrzymuje się praktycznie zależność AE/AK jako funkcję dodanej objętości roztworu. Można wymienić trzy główne zalety metody Coxa: 1) wyeliminowanie wykresu; wynik można odczytać wprost jako objętość roztworu mianowanego odpowiadającą największej odczytanej różnicy potencjałów; 2) wyeliminowanie elektrody porównawczej i stosowanie tylko identycznych elektrod wskaźnikowych; 3) kompensowanie błędów.

Są to wnioski słuszne, jeżeli rzeczywiście stosuje się dwie identyczne elektrody.

Skomplikowany sposób postępowania w metodzie Coxa — tzn. równoległego obsługiwania dwóch biuret i zachowania dokładnie identycznych różnic objętości AK roztworu mianowanego — został następnie znacznie uproszczony przez zastosowanie specjalnych elektrod do miareczkowania, zawierających parę elektrod wskaźnikowych (elektrodę wewnętrzną i elektrodę zewnętrzną).