P1050574

y różnicowej jest to. że jest metodą szybką, dorów-dnością metodom klasycznym.

owa nie z dwumetalicznym układem elektrod

Miareczkowanie z dwumetalicznym układem elektrod jest jedną I z najczęściej stosowanych metod w miareczkowaniu redoks. Obszerne badania tej metody przeprowadzili Willard i Fenwick. Stwierdzili oni, że jeżeli elektrody z dwóch różnych metali zanurzy się do roztworu nie zawierającego składnika utleniającego, to wykażą one pewną różnicę potencjałów zależną od takich czynników, jak: skład roztworu, przygotowanie elektrod itp. Po dodaniu pierwszej porcji odczynnika utleniającego ta początkowa różnica potencjałów maleje praktycznie do zera i pozostaje taka sama prawie do momentu osiągnięcia PK. Tuż przed PK zaczyna się powolny wzrost SEM, a w samym PK bardzo duży przyrost rzędu 100—200 mV. Najkorzystniejsze ze względu na skok potencjału są elektrody platynowa i wolframowa, która spełnia rolę elektrody porównawczej.

3.7. Potencjometria stałoprądowa (potencjometr i a z kontrolowanym prądem)

Dotychczas omówione analizy odnosiły się do metody potencjometru bezprądowej, w której miareczkowanie odbywa się bez doprowadzenia napięcia z zewnątrz. W potencjometru stałoprądowej podczas miareczkowania płynie przez układ elektrod niewielki, lecz stały, prąd (o natężeniu ok. S pA) z zewnętrznego źródła.

W potencjometru stałoprądowej zachodzi elektroliza warstwy dyfuzyjnej, podobnie jak w polarografii i woltamperometrii (tabl. 1.3).

Ze względu jednak na pomiar potencjału i odpowiednie porównania z potencjometrią bezprądową została ona omówiona jako ostatni rozdział potencjometru.

Porównanie schematu układu do potencjometru bezprądowej i stałoprądowej przedstawiono na rys. 3.24.

W potencjometru stałoprądowej do elektrod doprowadza się stosunkowo wysokie napięcie stałe. Jednocześnie szeregowo z elektro- _ I