P1050576

3- rwi tmJUMfcTRlA

darni jest połączony wysokoomowy opornik R tak, aby można (mJ uzyskać prąd o małym natężeniu 2—10 pA. Mniejszy prąd w układ? f elektrod zapewnia wyraźniejsze zmiany w przebiegu krzywej miarki kowania.

Różnica potencjałów elektrod zależy od rodzaju i stężenia suk,! stancji elektroanalitycznych w roztworze. Potencjometria stałoprą^l wa jest stosowana do miareczkowania potencjometrycznego. Zmią^l potencjału podczas miareczkowania kontroluje się za pomocą tomierza (rys. 3.24b).

Rys. 3J4. Schemat układu do potencjometru: a) bezprądowej, W — elektroda I wskaźnikowa, P — elektroda porównawcza, V — potencjometr; b) stałoprądową I Z — źródło prądu stałego ~45V, R — opornik ~ 10⁷fl, V — woltomierz, I W \ W — elektrody wskaźnikowe

Potencjometria stałoprądowa jest bardziej przydatna niż bez-prądowa w przypadku wolnych reakcji elektrodowych (trudno jest wtedy ustalić załamania krzywej miareczkowania), jak też korzystniej-sze jest użycie drugiej elektrody metalicznej zamiast porównawczą, którą jest zwykle NEK. NEK nie może być stosowana przy miareczkowaniach w roztworach niewodnych, ponieważ na granicy elektro-da-roztwór może strącić się chlorek potasu, który powoduje przerw; w obwodzie lub zbyt obfite przedostanie się roztworu wodnego do roztworu miareczkowanego.

Typowe krzywe miareczkowań prowadzonych metodą potencjometru stałoprądowej (miareczkowanie potencjometryczne z kontrolowanym prądem) z zastosowaniem dwóch identycznych elektrod wska-źnikowych przedstawiono na rys. 3.2S.    MlMi    - i

Zakres stężeń roztworów stosowanych w potencjometru stało-prądowej jest podobny jak w potencjometru bezprądowej. Roztwory o stężeniu 10 ~³ mol/1 można