P1050656

4. ELI-KTROGRAWIMF.TRIA. ELEKTROGRAFIA I KULOM ET KIA 254

Elektrograwimetria wewnętrzna ma zastosowanie do oznaczania małych ilości (do 50 mg) metali wobec dużych ilości innych metali. Oznaczanie małych ilości metali wynika z tego, że szybkość elektrolizy wewnętrznej jest mała i wydzielenie dużych ilości trwałoby długo, a poza tym następowałoby wydzielanie metali w postaci osadu gąbczastego. Mogłaby również zachodzić dyfuzja oznaczanych jonów do przestrzeni anodowej i redukcja na anodzie.

Metodę elektrolizy wewnętrznej stosuje się często do oznaczania niewielkich domieszek metali w czystych metalach lub stopach. Najbardziej cennym zastosowaniem przemysłowym jest oznaczenie małych ilości metali szlachetnych w metalach mniej szlachetnych i stopach (np. miedź i bizmut w ołowiu technicznym lub w stopach ołów-cyna). Technika ta może być stosowana do wstępnego oddzielenia metalu przed jego oznaczeniem, np. oddzielenie niklu od manganu przed kolorymetrycznym oznaczaniem niklu.

4.3. Elektrografia i jej zastosowanie do badania powierzchni metali

4.3.1. Zasada metody

Elektrografia jest metodą analizy metali i minerałów polegającą na elektrolitycznym przeniesieniu jonów z próbki na powierzchnię innego materiału (np. papieru nasyconego elektrolitem), na którym identyfikuje się lub oznacza te jony [1.1]. Ostatnio zakres elektrografii się rozszerzył [1.10] i metoda ta obejmuje oznaczanie substancji, polegające na rozpuszczeniu katodowym lub anodowym substancji osadzonych uprzednio na elektrodzie.

W elektrografii wykorzystuje się proces elektrolizy. Przeniesienie jonów z badanej próbki polega na tym, że stała próbka (najczęściej stop lub minerał) zawierająca wykrywany pierwiastek zostaje umieszczona w kontakcie z odpowiednim elektrolitem (nasycona elektrolitem bibuła lub inny absorbujący materiał). Próbka ta w czasie krótkotrwałej elektrolizy jest anodą i poszukiwany pierwiastek przechodzi do roztworu, gdzie może być wykryty za pomocą odpowiedniego odczynnika [1.3]. Tak np. nikiel w próbce stali można wykryć w postaci ^zcrwonego dimetyloglioksymianu niklu, powstającego wówczas, gdy