niowcgo, krzywa napięcia powierzchniowego po dobraniu odpowiedniej skali jest jednocześnie krzywą zależności czasu trwania kropli od potencjału. Znaczenie tej krzywej w praktyce polarograficznej jest duże, gdyż określa czas trwania kropli w badanym roztworze w zależności od doprowadzonego potencjału. Zależność charakterystycznego dla elektrody iloczynu m2l3til6 od potencjału elektrody przedstawiono na rys. 5.6 (krzywa 2).
Elektrokapilarne maksimum ulega przesunięciu w zależności od składu roztworu. Najbardziej aktywne powierzchniowo są jony tworzące z rtęcią sole trudno rozpuszczalne lub trwale kompleksy. Obecność ich wpływa na przesunięcie maksimum w stronę potencjałów ujemnych (np. w roztworach bromków maksimum to występuje przy -0,65 V, rodanków -0,72 V, jodków -0,82 V, siarczków -0,92 V względem nasyconej elektrody kalomełowej).
Zależność wartości prądu pojemnościowego od doprowadzonego upięcia
Prąd pojemnościowy zwany jest również prądem ładowania, prądem kondensatorowym lub dla podkreślenia jego odrębnego charakteru prądem niefaradajowskim. Związany jest z ładowaniem podwójnej warstwy elektrycznej na granicy faz rtęć-roztwór elektrolitu (patrz p. 5.1.7, rys. 5.5). Powierzchnia zetknięcia rtęci z roztworem zachowuje się jak kondensator elektryczny, którego ładunek z jednej strony jest określony przez niedobór lub nadmiar elektronów w rtęci, a z drugiej strony przez warstwę jonów powstałą wskutek adsorpcji kationów lub anionów z roztworu elektrolitu. Podwójna warstwa elektryczna ma grubośó rzędu 1U 8 cirrrjesr nieporównywalnie cienka w stosunku do grubości warstwy dyfuzyjnej, wynoszącej zazwyczaj r2-10r3 cm [5.5].
Prąd pojemnościowy płynie niezależnie od tego, czy jednocześnie występuje prąd dyfuzyjny, czy nie. Jeżeli prąd dyfuzyjny występuje, stanowi on tło addytywne prądu dyfuzyjnego. Aby rejestrować tylko Prąd pojemnościowy, należy wyznaczyć z odpowiednią czułością krzywą polarograficzną roztworu zawierającego tylko elektrolit podstawowy (np. 0,1 mol/1 KC1) i pozbawionego tlenu atmosferycznego.