P1050744
1 POLAHOGBAFIA. WOLT AMPFROMFTRIA ■ AMPEKOMETKIA 33Ó
V2 roztworu o znanym stężeniu c2 oznaczanego składnika, wykonuje się drugi polarogram i mierzy wysokość fali h2. Stężenie cx oblicza się ze wzoru
(5.22)
(**-*.)£
Wyprowadzenie wzoru jest podane w przykładzie 8. obliczenia w przykładach 9 i 10. Równanie (5.22) można również przedstawić w postaci
(523)
*1 V2C2 h1)Vl+h2V2
Najmniejszy błąd popełnia się wówczas, gdyjt^ as 2hx. Metoda ta jest obarczona błędem wynikającym z odczytiimaTych objętości dodawanego roztworu wzorcowego. Objętości te powinny być niewielkie, aby nie uległy zbyt dużej zmianie warunki oznaczania (np. nie powinien ulec dużemu rozcieńczeniu roztwór podstawowy).
Jednocześnie, jeżeli h2 = 2ht, to dodany roztwór wzorcowy powinien zawierać w przybliżeniu taką samą ilość depolaryzatora, jak roztwór analizowany.
Istnieje również prostszy w obliczeniach wariant metody dodawania wzorca. Do dwóch jednakowych kolb miarowych (/ i //) dodaje się jednakowe objętości roztworu badanego i pozostałych składników. Następnie do jednej z kolb (//) dodaje się znaną ilość oznaczanej substancji i obie kolby uzupełnia się wodą do kreski. Wykonuje się polarogramy obu roztworów i mierzy wysokość otrzymanych fal, oznaczając wysokość fali roztworu próbki h, oraz roztworu próbki z dodatkiem wzorca h2. Na podstawie proporcjonalności stężenia i wysokości fali otrzymuje się zależność
(5.24)
gdzie: x — ilość substancji oznaczanej znajdującej się w kolbie /; a — ilość substancji wzorcowej w tych samych jednostkach (np. mgi dodanej do kolby II
Wyszukiwarka