pkm osinski73

: tołtneni* liii ^masayn

144

£5$, PkI^obui

^wP^us>u na 2r;^^nk- ^bVc) poli(c«inia pnwsuwne. e) o*#<ł^tf0lł | f ^mocow«ue wpmiu w pigjoio

r

pryzmatyczne bez zbieżności. Wobec tego wpusty nie wywierają nacisku promieniowego na wał i piastę oraz nie decentrują kola na czopie. Zakłada się je nawet x pewnym luzem między dnem rowka w piaście a wpustem.

Cechą charakterystyczną połączenia wpustowego jest osadzanie elementów na powierzchniach bocznych wpustu z wciskiem przy jednoczesnym zachowaniu luzu promieniowego (rys. 2.S8).

Wpusty są znormalizowane, ich wymiary poprzeczne są dobrane do pewnego zakresu średnic wałów, a długość oblicza się w zależności od obciążenia połączenia wpustowego, przy czym normy przewidują pewien szereg normalnych długości wpustów. Wykonuje się je z ciągnionych prętów stalowych (St6. St7). Na rysunku 23$ przedstawiono odmiany konstrukcyjne wpustów oraz sposoby ich mocowania w czopie i piaście. W połączeniach wpustowych stosuje się pasowanie według zasady stałego wałka.

Rozróżnia się dwa rodzaje połączeń wpustowych: spoczynkowe i ruchowe i przesuwne). Pierwszy rodzaj połączeń wpustowych przedstawiono na rys. 2J8a,d. drugi na rys. 2.58c. Wpust osadza się w czopie z wciskiem (pasowanie N9/h9 lub H9/n9k w piaście zaś w połączeniu spoczynkowym z wciskiem (N9/h9), a w połączeniu I ruchowym z luzem (F9/h9). W połączeniach przesuwnych wpusty przymocowane są I do wałów wkrętami (rys. 2.S8b i c).

Ponieważ wpusty nic zabezpieczają przed wzajemnym przesunięciem elementów w kierunku osiowym, zachodzi potrzeba stosowania dodatkowych zabezpieczeń.

Obliczanie połączeń wpustowych. Na rysunku 2.61 przedstawiono przybliżony rozkład sil w złączu wpustowym. Złącze wpustowe oblicza się na nacisk powierzchniowy

/.y'

gdzie F—siła obwodowa, Af, — moment skręcający na wale. il — średnica czopa, I,—czynna długość wpustu (rys. 2.58 a), h — wysokość wpustu, i — liczba wpustów (jeden lub dwa).