P1050782

>• POLAROGRAFIA. WOLTAMPBROMETRIA I AMPEROMETRIA 372

Rys. 5.42. Polsrogram zmiennoprądowy prostokątny roztworu zawierającego kilka

depolaryzatorów

tworze jest więcej niż jedna substancja elektroaktywna otrzymuje się kilka pików, rys. 5.42.

Wartość natężenia prądu piku I_p (maksymalną wartość na krzywej polarograficznej, rys. 5.42) określa w przybliżeniu równanie Barkera

/„ = kn²AED^U2c    (5.45)

gdzie: I_p — prąd piku; n — liczba elektronów biorących udział w reakcji elektrodowej; AE — amplituda fali prostokątnej prądu zmiennego; D — współczynnik dyfuzji; c — stężenie; k — stała charakteryzująca układ elektrod.

Z równania (5.45) wynika, że natężenie prądu piku jest tym większe, im większe jest stężenie depolaryzatora, liczba elektronów biorących udział w reakcji i amplituda napięcia prostokątnego. Większa wartość amplitudy zwiększa czułość pomiaru, gdyż zwiększa natężenie rejestrowanego prądu, ale zmniejsza rozdzielczość, ponieważ w przypadku blisko położonych fal polarograficznych pomiar może objąć dwie fale.

Ponieważ wartości n, AE, D i k są dla danego układu stałe, prąd piku zależy liniowo od stężenia danego depolaryzatora

/_p = kc

Warunkiem istnienia zależności liniowej jest jednak mały opór obwodu polarograficznego (elektrolit, elektrody, przewody doprowadzające). Ogólny opór obwodu musi być mniejszy niż 100 Si.

Wartości prądu piku obliczone według równania (5.45) są o ok. 5% mniejsze niż wyznaczone eksperymentalnie.