P1050796

stosowaniu 0,01 mol/1 roztworu K.C1. Zmniejsza to w znacznym stopniu wymagania stawiane czystości elektrolitu podstawowego.

5.7. Woltamperometria

5.7.1. Podział I charakterystyka metod woltamperometrycznych

Woltamperometrią nazywa się zespół metod elektrochemicznych polegających na pomiarze zależności między natężeniem prądu płynącego przez stacjonarną elektrodę wskaźnikową (w polarografii stosuje się elektrody ciekłe o odnawiającej się powierzchni) i potencjałem tej elektrody. Pomiar odbywa się w warunkach wymuszania określonych zmian potencjału elektrody lub napięcia ogniwa w czasie. Do elektrod stacjonarnych zalicza się elektrody stałe, ciekłe metaliczne o dużej powierzchni, jak również stacjonarną kroplową elektrodę rtęciową o stałej powierzchni. Przebieg krzywych woltamperometrycznych przedstawiających zależność natężenia prądu od przyłożonego napięcia dostarcza informacji o jakościowym i ilościowym składzie analizowanego roztworu. Woltamperometria różni się od polarografii rodzajem stosowanych elektrod, ale zasada jest taka sama. Stosowane są takie techniki woltamperometryczne, jak:

—    hydromechaniczna;

—    z liniową zmianą potencjału; różnicowa;

—    różniczkowa;

—    cykliczna;

—    inwersyjna.

Woltamperometria hydromechaniczna polega na pomiarze zależności natężenia prądu od doprowadzonego napięcia w warunkach konwekcyjnego transportu jonów do lub od powierzchni elektrody wskaźnikowej o nieodnawiającej się powierzchni, podczas wymuszania liniowej zmiany potencjału E tej elektrody w czasie t (rys. 5.50).

Przebieg krzywej woltamperometrycznej (rys. 5.50b) jest podobny do krzywej uzyskiwanej w polarografii stałoprądowej.

Woltamperometria z liniową zmianą potencjału (chronowoltampero-tnetria). Różnica między woltamperometrią z liniowo zmieniającym