5.2. Obliczanie powierzchni i kubatury budynków wg normy PN-ISO 9836 : 1997 pt. Właściwości użytkowe w budownictwie - Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych
Powyższa norma jest polską wersją normy międzynarodowej ISO 9836:1992. Została ustanowiona przez Polski Komitet Normalizacyjny 28 października 1997 r., zamiast dotychczas stosowanych norm PN-69/B-02360 i PN-70/B-2365.
Norma dotyczy określania i obliczania wskaźników powierzchniowych i kubaturowych dla budynków. Rozróżnia powierzchnie ograniczone ścianami i powierzchnie zajmowane przez ściany. Norma nie dotyczy wymiarów w osiach elementów budowlanych.
Norma rozróżnia następujące powierzchnie:
1.1. Powierzchnia całkowita kondygnacji (brutto)
1.2. Powierzchnia wewnętrzna kondygnacji (netto)
1.3. Powierzchnia użytkowa
1.4. Powierzchnia konstrukcji
1.5. Powierzchnia zabudowy
2.1. Pola powierzchni poziomych i pionowych określa się zgodnie z wymiarami rzeczywistymi. Płaszczyzny pochylone wymiaruje się na ich rzucie na płaszczyznę poziomą.
2.2. Pole powierzchni podaje się w [m2], z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku.
3.1. Powierzchnia zabudowy jest wyznaczana przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu (powierzchnia terenu zajęta przez budynek w stanie wykończonym).
3.2. Do powierzchni zabudowy nie wlicza się:
- powierzchni obiektów ani ich części, nie wy stających ponad powierzchnię terenu;
- powierzchni elementów, jak np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego;
- powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze (np. szklarnie, altany, szopy).
4.1. Powierzchnia całkowita budynku jest sumą powierzchni całkowitych wszystkich kondygnacji budynku (pod- i nadziemnych, poddasza, tarasów, kondygnacji technicznych i magazynowych).
4.2. Powierzchnia całkowita każdej kondygnacji mierzona jest na poziomie
91
] Wg normy PN-ISO 6707-1:1994 „Budownictwo. Terminologia. Terminy ogólne.”