ScanImage12

mi tężników są słupy główne układu poprzecznego S. Z uwagi na małą sztywność tężników względem osi poziomej oraz przegubowe połączenia ze słupami pośrednimi (w celu zapobieżenia ich skręcaniu) należy ich pasy wewnętrzne usztywnić prętami: cięgnami C, wieszakami W lub zastrzałami Z (rys. 1.37).

Rysunek 1.36. Schematy możliwych deformacji i ilustracja roli konstrukcyjnej stężeń poziomych ścian szczytowych i podłużnych (opis w tekście): SI - słup główny, S2-f-S5 - słupy pośrednie, Tl-rT3 - poziome stężenia wiatrowe ścian. Wl-fW3 - wieszaki

Rysunek 1.37. Rozwiązania konstrukcyjne poziomych stężeń ścian (opis w tekście): S - słup, TW - tężnik z dwuteownika walcowanego, TS - tężnik o blachownicowym przekroju dwute-owym, TK - tężnik kratowy, C - cięgno, Z - zastrzał, W - wieszak

1.7. Rysunki hali o konstrukcji stalowej

1.7.1. Wprowadzenie

Dokumentacja techniczna hali o konstrukcji stalowej w odniesieniu do jej części budowlanej zawiera: opis techniczny, obliczenia statyczno-wytrzymałościowe oraz część rysunkową projektu. Tematem tego rozdziału są rysunki budynku halowego o konstrukcji stalowej.

Zasady sporządzania rysunków konstrukcji budowlanych są podane w PN-B--01040:1994 „Rysunek konstrukcyjny budowlany. Zasady ogólne” [83]. Zasady sporządzania rysunków konstrukcji stalowych są zawarte w PN-64/B-01043 „Rysunek konstrukcyjny budowlany. Konstrukcje stalowe” [841. W odniesieniu do rysunków roboczych elementów i szczegółów konstrukcji stalowych można się posługiwać dodatkowo międzynarodową normą uzupełniającą PN-ISO 5261 „Rysunek techniczny dla konstrukcji metalowych” z grudnia 1994 r. [85]. W wymienionych normach określono rodzaje rysunków, szczegółowe zasady przedstawiania i wymiarowania elementów w rzutach, widokach i przekrojach, podano oznaczenia graficzne wyrobów hutniczych, łączników, otworów na śruby i nity, przykłady wykazów materiałowych, kodowanie elementów itp.

W ogólnych zasadach wykonywania rysunków konstrukcji stalowych wyróżniono rysunki schematyczne, robocze oraz zestawieniowe i montażowe.

Na etapie projektowym kształtowania ustroju nośnego obiektu sporządza się rysunki schematyczne. Są one prezentacją graficzną systemu konstrukcyjnego, którą wykorzystuje się w analizach statyczno-wytrzymałościowych oraz w trakcie sporządzania rysunków zestawieniowych. Do bezpośredniej realizacji budynku halowego służą rysunki robocze (warsztatowe) oraz zestawieniowe i montażowe. Na ich podstawie można w wytwórni konstrukcji stalowych wykonać elementy składowe ustroju, tzw. elementy wysyłkowe, połączyć je w podzespoły i układy na placu budowy oraz zmontować w całość konstrukcji obiektu budowlanego.

Elementem wysyłkowym nazywa się podzespół montażowy, tj. fragment konstrukcji wykonany w wytwórni i dostarczony na budowę transportem drogowym, kolejowym lub wodnym. Przez zespół montażowy należy rozumieć fragment konstrukcji przygotowany do montażu przez scalenie kilku podzespołów (elementów wysyłkowych) na placu budowy. Przestrzenna, wielkogabarytowa konstrukcja hali już w projekcie powinna być podzielona na elementy wysyłkowe, o wymiarach dogodnych do celów transportowych. Dokonując podziału ustroju nośnego hali, należy dążyć do tego, aby skomplikowane prace konstrukcyjne zostały wykonane w wytwórni, na budowie zaś odbywał się tylko montaż. Elementy wysyłkowe oznacza się symbolami literowo-cyfrowymi, np. słupy SI, S2, wiązary Wl, W2 itp. Gdy element konstrukcyjny składa się z kilku elementów' wysyłkowych, wówczas oznacza się je kodem utworzonym z liter łacińskich i dwóch cyfr arabskich.