ScanImage55

Klasa obciążenia	Klasa liczby cykli
	Cl	C2	C3	C4	C5	C6
	Grupa natężenia pracy
PI	1U	2U	3U	4U	5U	6U
P2	2U	3U	4U	5U	6U	6U
P3	3U	4U	5U	6U	6U	6U
P4	4U	5U	6U	6U	6U	6U

Gdy brak bliższych danych, wtedy klasy wykorzystania i obciążenia można ustalić doświadczalnie na podstawie wyrywkowych pomiarów i obserwacji przeprowadzonych w czasie normalnej pracy suwnic. Dla suwnic nowoprojektowanych — nie ujętych w katalogach — obie klasy można przyjmować jak dla suwnic o zbliżonych parametrach i pracujących w zbliżonych warunkach. Liczbę cykli pracy suwnicy C w okresie eksploatacji można obliczyć ze wzoru:

C = ch_f L,

gdzie: c — liczba cykli pracy suwnicy na godzinę, h_r — roczna liczba godzin pracy suwnicy, L — liczba lat eksploatacji suwnicy, nie większa jednak niż 20.

Zaleca się także, aby rozkłady ładunków podnoszonych przez suwnice przyjmować jako rozkłady normalne. W tych przypadkach współczynnik obciążenia oblicza się ze wzoru:

r/n . \2    m .

*„⁼0,12(^^) +0,62 _^ + 0,26,

m

Q i

m,

gdzie: ^_min — masa najlżejszego ładunku podnoszonego przez suwnicę w czasie normalnej eksploatacji, łącznie z masą chwataka, — masa ładunku podnoszonego równa udźwigowi głównemu suwnicy.

W tablicy d podano przykłady zaszeregowania dźwignic do grup natężenia pracy.

Tablica d.

Rodz^ i przeznaczenie dźwignicy		Grupa	Rodzą i przeznaczenie dźwignicy		Grupa
Napęd ręczny		1U	Dźwignice magazynowe		4U
warsztatowe	montaż i remont	3U	suwnice	kuzienne	6U
	obróbka mechaniczna	4U		wsadowe	6U
	montaż konstrukcji stalowych	5U		lejnicze	5U
				katarowe	6U

15.4.1. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA BELEK PODSUWN1COWYCH

t

Belki podsuwnicowe projektuje się według jednego z trzech schematów statycznych: wolnopodparte, ciągłe, ciągłe przegubowe.

Najczęściej zakłada się układ swobodnie podparty, jak bowiem wykazały analizy techniczno-ekonomiczne latcie belki podsuwnicowe są tanie najłatwiejsze w wykonaniu i montażu, aczkolwiek zużywają się na nie dosyć dużo stali. Schemat ten nadaje się na belki blachowe swobodne i sprężone oraz na belki kratowe o różnych rozpiętościach i obciążeniach. Obciążenie ruchome sprawia, że zarówno układy pełnościenne, jak i kratowe nie dają zbyt dużych oszczędności materiałowych przy'zachowaniu ciągłości. Odnosi się to głównie do belek o małych i średnich rozpiętościach (6,0 + 12,0 m).

Belki podsuwnicowe ciągłe stosuje się bardzo powszechnie przy małych rozpiętościach (małych średnich udźwigach suwnic, w tych przypadkach kiedy je łatwo wykonać z dostępnych profili walcowanych. Istnieje pogląd, że przy dużych rozpiętościach i dużych udźwigach suwnic są mniej ekonomiczne z powodu trudności montażowych. Ostatnie badania w tej kwestii wykazały, że mimo tych trudności są one ekonomiczne, jako że zużywają znacznie mniej stali niż belki wolnopodparte oraz posiadają więcej zalet eksploatacyjnych. Ugięcie belek ciągłych jest znacznie mniejsze od swobodnie podpartych.

Nie opłaca się projektować belek ciągłych kratowych, gdyż zmiana momentu zginającego na podporach rzeczywiście sprawia wiele kłopotu przy projektowaniu. Wpływa na to głównie zmiana znaku sił w pasach belek kratowych.

Belki podsuwnicowe ciągłe przegubowe stosuje się bardzo rzadko, bowiem pod względem zużycia materiału są mniej korzystne od bezprzegubowych belek ciągłych. Ponadto przeguby załamują linię ugięcia belki. Ten ostatni argument jest ogólnie wysuwany przez konstruktorów, zwolenników belek ciągłych. Wydaje się on jednak nie w pełni uzasadniony, gdyż warunki mchu suwnicy w chwili przechodzenia jej ponad przegubem są zbliżone do warunków zachodzących przy przechodzeniu jej nad wspólną podporą dwóch sąsiednich przęseł swobodnie podpartych.

Przegubowe belki ciągłe stosuje się głównie w halach przemysłowych budowlanych na terenach szkód górniczych, na których lokalne osiadanie słupów może niekorzystnie wpływać na pracę belek ciągłych. W takich przypadkach stosuje się chętniej belki swobodnie podparte, które są wprawdzie mniej oszczędne, lecz lepiej zabezpieczają konstrukcję torów przed skutkami lokalnych osiadań.

Ponieważ belki podsuwnicowe obciążone są siłami ruchomymi stosuje się w nich inny rozkład przegubów, niż np. w ciągłych przegubowych płatwiach. W danym przypadku wskutek obciążenia belki najczęściej dwiema siłami skupionymi o stałym rozstawie, nie można uzyskać tak korzystnego wyrównania momentów podporowych i przęsłowych we wszystkich przęsłach, jak przy obciążeniu równomiernym. Ponieważ obie siły działają zazwyczaj na jednym przęśle. Maksymalny moment w przęśle bez przegubów jest taki