skalnica nakrapiana i Arendsa

Saxifragaceae

Saxifraga • skalnica

Saxifraga aizoides skalnica nakrapiana

Europa, arkt. cz. Azji

Luźne, zimozielone poduszki wysokości ok. 5 cm. Łodygi ścielące się, ulistnione skrętolegle na całej długości. Liście grubawe, równowąskie, długości 1-1,5 cm. Kwiaty gwiaździste, żółte z pomarańczowymi pylnikami, na końcach krótkich, rozgałęzionych łodyżek. Kwitnie długo, od czerwca do sierpnia, ale na nizinach niezbyt obficie.

Rośnie w Tatrach na podłożu wapiennym i granitowym. Wprowadzając ją na skalniak nie musimy więc zważać na odczyn podłoża. Dużo ważniejsza jest jego wilgotność i struktura. Najlepsza jest luźna, żwirowo-kamienista ziemia wzbogacona lekką gliną, o dobrej podsiąkliwości i stale wilgotnym otoczeniu, idealne warunki byłyby więc na brzegach strumyka przepływającego przez skalniak. Nie każdy ogród może spełniać te dość specyficzne wymagania, a roślina szybko reaguje na „nieodpowiednie traktowanie". Pomimo więc zupełnej mrozoodporności trudno ją dłużej utrzymać w ogrodzie. Dla cierpliwych jej uprawa może być ciekawym doświadczeniem.

□ Saxifraga arendsii skalnica Arendsa 'Rosenzwerg'

Wypukłe, zwarte i sztywne poduszki złożone z rozetek średnicy 2-3 cm. Liście klinowate, głęboko wcinane, soczyście zielone i gładkie. Kwiaty średnicy do 1,5 cm, karminowe, osadzone po kilka na krótkich łodyżkach. Kwitnie obficie w maju. W miarę przekwitania płatki bledną, a łodygi nieco się wydłużają.

Jedna z ładniejszych „bezłodygowych" odmian, należąca do licznej grupy skalnic Arendsa. Wymaga ocienionego stanowiska i przeciętnie żyznej, próchnicznej, dość wilgotnej gleby. Efektownie prezentuje się wśród kamieni lub na obrzeżach zbiornika wodnego. Na żyźniejszym, stale wilgotnym podłożu znosi większe nasłonecznienie. Nie wymaga obecności wapnia. Mrozoodporność wystarczająca.

Większe poduszki należy dzielić, gdyż wewnętrzne rozetki słabiej kwitną i mogą zamierać z powodu ciasnoty. Podziału dokonuje się po przekwitnieniu, a w przypadku poduszek „z łysinami" - wczesną wiosną.