solutrejska2

III NłiJWłl 111 • 'jH'r'¹ hI»HIiiwInIui I ./i i if •« • i Ir Il/Itilt', In Kulił. Mnilntfoulr. I'» « 11 In BoInnIu", ('umbr (iptllo, ,lnm» BI U ni', KolUihini <lu Dl.ibln, Itiic (Icm S< tm, I ’ i < • A u I u «r I, Moi 11 Iwmd, Vnlpii, Brasempuy, ImIiiiII/, (Kran

< ,|m); I'nrpnllo, Cimto dc In Minii, Cucvn dcl Ambrosio, Racltui Viver (I llN/panla).

IV    ('haraktorystyka inwentarzy:

^I    lai-riiii obole rdzeni wiórowo-odłupkowycdi wielopiętowych występują rdzenie Jedlin i dwuplętowc wiórowe;

' I '"i Mimwlec głównie wióry, przy prawie całkowitym zaniku użytkowania i.i iirowca ocllupkowego;

' l'<« ludka retuszu płaskiego powierzchniowego typu „en pelure”; jest to retusz mirlfiknw.y, przeważnie bifacjalny, pokrywający całą powierzchnię narzędzia. Re-t u otępiający; i Narzędziu:

A Drapacze: 14 - 43°/p, zwykłe wiórowe (tabl. XLVIII 1, 9), na wiórowcach Hnhl X11V111 10-1H) i podwójne. Znane są drapacze wachlarzowate (tabl. XLVIII li lii) I drapacze z retuszem płaskim;

M. •' Hi i obnczc: przeważnie 1-3% (wyjątkowo w Pech de la Boissiere i Bade-"iil. ilu K)"/łi). Reprezentowane są przez zgrzebła (tabl. XLVIII 2, 17) i rakiety;

(' Pyl co: I ,f» - 5°/o (wyjątkowo do 10-15%), głównie klinowate środkowe i bocz-m (tulił XLVHI 3);

l> Póllylczaki: poniżej 1%, głównie skośne (tabl. XLVIII 4);

K Wlórowce: poniżej 3% (wyjątkowo do 10% — Badegoule). Z retuszami zwy-i l . mi hukowymi jednoseryjnymi, tylko wyjątkowo wiórowce typu oryniackiego llahl I .V 111 I»);

i I *i zokluwacze: :i - 5%, pazury wiórowe, odłupkowe i wielokrotne;

<• Nai,i;dzla kombinowane: 1-5%, przeważnie kombinacje rylców, drapaczy i pi akluwBozy;

l Oalr/.a lińciowate:' 20 -40%, laurowate (tabl. XLVIII 6, 7, 19, 21), wierzbowate (lald l i . I 2) oraz jednozadziorce typu solutrejskiego (tabl. XLIX 3-5). Po-' alkowo leż ostrza „a face piane” (tabl. XLVIII 8, 20). Lokalnie ostrza trzoneczko-v\ ale ilalil XUX (3);

l. '/.brojnikl: 3-16%, reprezentowane przez wiórki tylcowe zwykłe, tylczaki ' 1¹11¹ ■ i a . i wiórki półtylcowe. Występują też w niektórych stanowiskach (Dordogne, i ,,i i <•/,.) Jednozadziorce typu tardigraweckiego;

II    Wrinhy /. kości i rogu — szydła, baguettes (tabl. XLIX 7), ostrza z jednostronnie • i •; 111 podstawą spiczasto zakończoną (tabl. XLIX 8, 9), ostrza wrzecionowate;

a późną kulturą solutrejską wiąże się słynne fryzy (płaskorzeźby) z Fourneau-du-I duble I Itoc des-Sers przedstawiające byki. Są to jedne z najwybitniejszych dzieł luki paleolitycznej, przez A. Leroi-Gourhana (1966) zaliczone do początku stylu III Spocyficzny styl sztuki jest związany z lewantyńską grupą kultury so-lulre|'iklej. '/\ 1’arpallo pochodzą liczne ryty na płytkach kamiennych wykonane leelinlką zbliżoną do sgrafitta lub wyskrobywane na powierzchni płytek. Przedsta-“ ^1,1 la ono zwierzęta silnie stylizowane z tendencją do geometryzacji konturu. Po-• i" I • 111 cechy wykazują malowidła naskalne z jaskini La Pileta, które pochodzą I' 'Inek z różnych okresów górnego paleolitu i zapewne też związane są z kulturami im d 11: t awcckimi. W Parpallo obserwujemy zresztą kontynuację specyficznego stylu hiln niezależnie od zmian w inwentarzu kamiennym w poszczególnych poziomach m i litologicznych.

:*2l

in i'nid/.loje lOmopy...

i