strona (50)

Ryc. 28. Test odwiedzenia kończyny dolnej w prawym stawie biodrowym na stopień 2. Należy zwrócić uwagę na stabilizację przez pozycję, tzn. przez odwiedzenie lewej (nietestowanej) kończyny dolnej. Ten bardzo dobry sposób stabilizacji przez kontrruch jest możliwy tylko w obrębie testowania (i ćwiczenia) w obrębie stawów' biodrowych.

wanej czynności. Na przykład przy testowaniu ruchu odwiedzenia kończyny w' prawym stawie biodrowym, lewą należy ustawić w maksymalnym odwiedzeniu w płaszczyźnie czołowej. W takiej sytuacji funkcjonalnej mięśnie bocznej ściany tułowia po stronie lewej nie będą mogły poprzez miednicę „wspomagać" badanego ruchu (ryc. 28).

Każdy sposób, poza opisanymi, jest dobry, jeżeli możliwie pełnie unieruchamia bliższy, nie testowany odcinek ciała, nie ogranicza badanego ruchu, nie powoduje bólu i ucisku w testowanych zespołach dynamicznych.

Dokumentacja. Opanowanie choroby Hcinego-Medina zmniejszyło znacznie liczbę przypadków z rozległymi porażeniami wiotkimi i w związku z tym nie ma potrzeby prowadzenia pełnej dokumentacji dotyczącej całego aparatu mięśniowego. Wycinkowo jednak w tej dokumentacji należy wykorzystać dane dotyczące jednostki chorobowej. Istotnym czynnikiem obiektywizującym badanie jest warunek, by kolejne sprawdziany u tego samego pacjenta były wykonywane przez tego samego badającego.

Częstotliwość badań zależy od stopnia osłabienia siły. Im ubytki siły większe, tym częściej należy sprawdzać ich zmniejszanie się, szczególnie kiedy od wyników testu zależy wielkość obciążeń treningowych. Przyrost siły przy dużych zanikach postępuje przy prawidłowo prowadzonym treningu niezwykle szybko i może dochodzić do 350% w ciągu tygodnia. Jasne jest, że wielkość obciążeń treningowych musi podążać za przyrostem siły i dlatego badania testowe należy w takich wypadkach powtarzać co 3—4 dni.

Każde następne badanie powinno być powtórzeniem poprzedniego. Dotyczy to wszystkich składowych, takich jak pomieszczenie, pora dnia, rodzaj obciążenia, stabilizacja. Dane te umykają szybko z pamięci i dlatego warto je odnotować w karcie badania.

Przy testowaniu z oporem zewnętrznym należy określić i zapisać w dokumentacji długość dźwigni, na jakiej opór był przykładany i w kolejnych pomiarach należy uwzględnić tę samą wartość.

Testować należy porównawczo obie kończyny, wykorzystując zdrową jako wzorzec do porównania. Dlatego dokumentacja powinna uwzględniać lewą i prawą kończynę lub połowę ciała.

Reasumując, karta badania musi być przygotowana przy przyjęciu pacjenta do szpitala. Musi uwzględniać wymienione wyżej pozycje, liczbę badanycli mięśni oraz przewidywaną liczbę badań. Po wypisaniu należy ją dołączyć do ogólnej karty kinezyterapii lub historii choroby, będzie cennym uzupełnieniem określającym przebieg leczenia. Powszechnie stosowane kserografy umożliwiają drukowanie formularzy o dowolnej, potrzebnej liczbie pozycji.

Dynamometryczna ocena siły mięśniowej. Nowoczesne metody ćwiczeń czynnych oporowych i treningu oporowego, wchodzące w skład kinezyterapii miejs-

50