szatelperońska2

V, Z Airy run <' u i • • .mimiip uą konwi lulujr t Ui .* ł< mii 11« * i m planie nkrą glym I'odłogu wyłożona płytami I’nltrycie WHparte było mi Mlokaey.ueli iimmulfi SIuiiowImIio kultury N/nlelprroÓHldej ^tuiiic są wyłącznie z Ja hIcIÓ,

VI Forma pochówku z Koc Combc-Capollc nie jest znana.

VII.    Interfaza I lengelo-Arcy i interstudiał Arcy. Chronologię względ-11i wyznacza stosunek do kultury oryniackiej — część stanowisk jest od niej wcześniejsza, część natomiast późniejsza, występująca w obrębie fiekwcncji oryniackich (Roc de Combę, Piage).

VIII.    W rozwoju tej kultury próbowano wyróżnić fazę starszą repu .'nitowaną przez stanowiska starsze od oryniaku (Ferrassie poz. E, La <’lievro), następnie stanowiska współczesne z oryniakiem (Roc de Combi . Piage) oraz fazę najmłodszą przejściową do kultury graweckiej (pn igordzkiej) w Les Cottśs. Należy jednak podkreślić, że w Les Cottes len poziom szatelperoński był pokryty ogniskami oryniackimi z przewodnimi zabytkami fazy I. Rozwój kultury szatelperońskiej przedstawia nam stratygrafia La Chevre, gdzie obserwujemy zmniejszanie udziału drapaczy, ostrzy tylcowych oraz wyraźny wzrost frekwencji wiórowców. Umniejszenie frekwencji grupy skrobaczy wyraźnie jest natomiast widne ne w inwentarzu Roc de Combę w-wa 8 *.

I X Zasięg — por. mapa 8.

X Niewielka liczba stanowisk i stosunkowo ograniczony zasięg tej Im 11 ury nie pozwala na wydzielenie grup lokalnych. Można jedynie zwró-elt uwagę na fakt, że jeśli w Dordonii kultura szatelperońska jest szybik" /ustąpiona oryniacką, to w dorzeczu Lot kultury te rozwijają się obok siebie,

Kultura ulucka

I    Stanowisko eponymiczne: Uluzzo — jaskinia Cavallo (Włochy).

II    Wydzielona przez A. Palma di Cesnola (1965 - 1966).

III    Inno najważniejsze stanowiska: San Romano, Indicatore, Ponte di Veiu A. (Włochy).

IV. Charakterystyka inwentarzy:

l Ud. i nie — dwupiętowe wiórowo-odłupkowe bez zaprawy, wielościenno-kuliste "in. <l.y:;koidalne. Częste stosowanie techniki łuszczniowej dla produkcji półsurowca;

i 'nlsiirowiec — początkowo głównie odłupkowy, później liczniejszy wiórowy; i Uel.n.sze łuskowe zwykłe, stopniowe oraz retusz stromy zatępiający, często dwu-ul i miny;

\

' Zmilk grupy skrobaczy (do ok. 20°/o) obserwujemy też w Les Cottes — poz. G, r.¹1 n jednocześnie występują liczniejsze rylce (do 16%) i wyraźnie rozwija się gru-l'n lyli nitów (do 30%), wśród których występują tzw. ostrza typu Les Cottós / lnu d/lej prostym tylcem, przejściowe do grawetów.

I4H

■I<_W|,li xv. Kultura H/ntolperońska: 1-11 — Arcy-nur-Curo (drotto du Ronnd), w-wm X; IU 17 darKnN, w-wit :i