WSP J POLM137

*,atrgonc sociolekwlne !47

Najważniejszym sposobem wzbogacania studenckiego słownictwa jest ednak nadawanie nowych znaczeń wyrazom funkcjonującym w różnych •imianach polszczyzny. Ponad 50% wyrazów zanotowanych w Słowniku wary studenckiej stanowią właśnie neosemantyzmy.

Głównym źródłem neosemantyzmów jest polszczyzna ogólna (ponad 05CC wyrazów') i jej rejestr kolokwialny (około 800 jednostek leksykalnych). Na przykład w nazwach studentów poszczególnych wydziałów i kierun-•: : w neosemantyzmy fundowane na wyrazach ogólnych to: przecinek ‘ języki : znawca', traktor ‘student wydziału mechanicznego politechniki', ogrod-'student WSR’; na wyrazach potocznych: grajek 'student szkoły muzycznej' , pacy karz ‘student ASP’, pigularz ‘student farmacji’.

Zasadniczą rolę w' procesie zmian znaczeniowych gra metafora oparta na podobieństwie fizycznych cech desygnatów (np. gitara ‘tułów’, molekuła dziewczyna drobna’, dzwon ‘krzykacz’), cech psychicznych (błyskawica energiczny’, czarodziej ‘pozer’, szatan ‘wybitny’) oraz funkcji (wiosła ‘ręce’, zastrzyk ‘przesyłka pieniężna’). Na zasadzie gry językowej wykorzystane es* też przeciwieństwo (kędzierzawy to ‘łysy’, ksiądz ‘awanturnik’, wesoły autobus ‘karawan pogrzebowy’). Nie brak neosemantyzmów* opartych na zjadzie styczności w' przestrzeni (metonimia): czapa ‘głowią’, kitel ‘lekarz’, uroda ‘twarz’.

Ponadto slang studencki czerpie słownictwo z terminologii technicznej - z lukowej (całka ‘student matematyki’, gleboznawstwo ‘teoria pola elektro-z-poetycznego’, dziobak, kujot, ryjówka, tęgoryjec ‘student pracowity’), dia-ektyzmów (gązwa ‘niesympatyczna’ - dial. ‘wiązanie u cepa’, ckachar ‘nie--trzesany’ - dial. ‘włóczęga’, leluja ‘niezgrabna dziewczyna’ - dial. ‘lilia’) raz socjolektów: z żargonu złodziejskiego (dola ‘stypendium’ - złodz. część łupu’, kizior ‘ujemnie o mężczyźnie’ - złodz. ‘złodziej nocny’), kar-c.arsko-szulerskiego (wziątka ‘stypendium’, walet 'nielegalnie mieszkający r domu akademickim’ ), żołnierskiego (kiblować ‘sprzątać w pokoju’ -żołn. ‘myć ubikację’, kociar ma ‘studenci I roku studiów' - żołn. ‘żołnierze przed przysięgą'), łowieckiego (latarnie ‘oczy’ - łow. ‘głowa wilka’. badyle ręce - łow. ‘nogi łosia lub jelenia’), sportowego (trenować ‘uczyć się’, do-_; - wka ‘egzamin poprawkowy’), slangu uczniowskiego (buda ‘uczelnia’ -_;zn. ‘szkoła’, klasa ‘sala wykładowa’), języka dziecinnego (lulać ‘spać’, pu-riac ‘jeść’, tuptać ‘iść’).

Przejmuje także poetyzmy (osmętnica ‘dziewczyna smutna’ - por. Tet-—nera osmętnica ‘nastrój przygnębienia’; miłośnik, bogdanka ‘sympatia’) -s 'korzystuje imiona własne (apollo ‘przystojny’, mercedes ‘ładna dziewce vaa’, hiroszima ‘chudy’).

Metaforyczna, ekspresywna, nieprecyzyjna znaczeniow-o leksyka studenci wydaje się z punktu widzenia potrzeb potocznej komunikacji rozbudowa nadmiernie. To zbliża ją do języka poetyckiego. Tezę o podobieństwie