zabawy na�le i�styny 3

ZABAWY NA BALE i FESTYNY

Hotel życzeń

Pomoce: kreda, kamyki.

Na asfalcie rysujemy duży dom z tyloma oknami, ilu jest członków grupy. W każdym z nich poszczególni uczestnicy malują swój portret. A teraz zaczyna się zabawa!

Wszystkie osoby szukają małych kamyków i ustawiają się za narysowaną w pewnej odległości linią.

Uwaga: ważny jest jedynie pierwszy rzut! Ten bowiem, kto trafi kamykiem w swoje własne okno, może sobie czegoś życzyć od pozostałych. Nieistotne, czy chodzi o to, by któregoś wieczoru móc później iść spać, czy o podanie do łóżka ulubionej potrawy lub o zadecydowanie, co będzie celem następnej wycieczki. Kto trafił, tego zdanie się liczy. Reguła:

Niedozwolone są życzenia materialne!

Cesarzu, my chcemy do ciebie

Pomoce: —

ROŻNE

Cesarz stoi pod jedną ścianą pomieszczenia, a pod przeciwną ścianą stoją jego poddani. Cesarz kiwa z godnością dłonią do swojego ludu. Na to wszyscy wołają chórem: „Cesarzu, my chcemy do ciebie!” Cesarz odpowiada: „Ale to niemożliwe!” Wierni poddani nie dają się tak łatwo zbyć i pytają: „Co musimy zrobić?”

Teraz Jego Wysokość zastanawia się nad jakąś cesarską dyscypliną, którą chodzący pieszo naród musi się posłużyć, by pokonać dzielący ich odcinek: na przykład skoki na jednej nodze, kołysanie się jak ptak z rozłożonymi ramionami, pochylanie się w głębokich ukłonach itd.

W międzyczasie władca próbuje schwytać tak wielu swoich poddanych, jak to tylko możliwe. Uczestnik, który jako ostatni pozostanie na polu zabawy, mianowany jest nowym cesarzem.

Poczta knedelkowa

Pomoce: papier w różnych kolorach, puste kartony.

W tej zabawie chodzi o przyporządkowywanie, tempo i koncentrację. W ramach przygotowań uczestnicy ustalają jakąś liczbę kodów pocztowych i zapisują je. Aby było to korzystne ćwiczenie, najlepiej jest wybrać takie kody, które i tak trzeba lub chce się zapamiętać. Wszyscy wykonują teraz duży zapas „listów”, które będą wysyłać. Nie chodzi tutaj jednak o zwykłe listy, lecz o niekonwencjonalną „pocztę knedel-kową” w formie zmiętych kulek z papieru. Każdy uczestnik wybiera sobie jeden kolor, który będzie charakterystyczny dla jego „listów".

Następnie ustawiamy puste kartony i na każdym z nich wypisujemy dużymi cyframi wybrane kody pocztowe.

Prowadzący podaje znak startu dla pierwszej rundy. Głośno wypowiada jeden z tych kodów, na przykład 26-10.

Listonosze uważnie słuchają, znajdują prawidłową „skrzynkę na listy” i wrzucają do niej swój kolorowy „knedel”. Ale musi się to odbywać bardzo szybko, ponieważ wywołany zostaje już następny kod i następny i jeszcze jeden... Szczęściarzem jest ten, kto przy takim tempie potrafi jeszcze zachować orientację.

Dla wprowadzenia ogólnego zamieszania, prowadzący może oczywiście wywołać również taką liczbę, która nie zapisana jest na żadnym kartonie jako kod pocztowy.

Wskazówka:

Jeżeli prowadzący zapisze sobie wcześniej na kartce, w jakiej kolejności chce wywołać kody pocztowe, to na koniec będzie można stwierdzić, kto prawidłowo zareagował. Wystarczy policzyć papierowe kulki różnego kolory, które znajdują się w poszczególnych kartonach!