Zdjęcie0274

-    wytrzymałość na rozciąganie,

-    granica plastyczności (rzeczywista lub umowna),

-    granica sprężystości,

-    wydłużenie i przewężenie, cechujące plastyczność materiału.

Wymienione cechy określa się na podstawie statycznej próby rozrozciągania. Do powszechnie stosowanych cech materiałowych * należy twardość określana za pomocą próby określonego rodzaju: Brinella, Rockwella czy Vickersa oraz udarność określana z próby dynamicznej ustalonym sposobem: Mesnagera, Charpy'ego, DVM i innych, prowadzonych przy określonej temperaturze.

Wszystkie z wymienionych cech określa się na podstawie znormalizowanych technik badawczych. Normy przedmiotowe określają zarówno kształt i wymiary zalecanych próbek, jak też warunki prowadzenia próby oraz interpretację wyników badań.

Jednym z podstawowych badań statycznych tworzyw metalicznych jest próba rozciągania. Na jej podstawie można wyznaczyć kilka cech wytrzymałościowych i plastycznych. Próba ta polega na powolnym, jednoosiowym rozciąganiu próbki aż do jej zerwania, wymuszając stałą prędkość przyrostu długość i. Otrzymana podczas próby zależność obciążenie - wydłużenie, umożliwia określenie poszczególnych wskaźników, a zatem prezentuje przebieg umocnienia tworzywa metalicznego.

Do statycznej próby rozciągania wykorzystuje się maszyny wytrzymałościowe, które w aktualnym stadium rozwoju zawierają (rys.5.1):

-    zespół mechaniczny do zadawania obciążeń,

-    zespół napędowy,

-    zespół sterowania,

-    zespół kontrolno - pomiarowy.

Na rys.5.2 przedstawiony został ogólny widok uniwersalnej maszyny wytrzymałościowej.

Aktualnie wytwarzane maszyny dostosowane są do rejestracji bardziej złożonych przebiegów naprężenie - odkształcenie, różniących się od statycznej próby. Uniwersalność maszyn polega na wyposażeniu ich w zestaw oprzyrządowania dostosowanego do różnych cech geometrycznych próbek, możliwości zadawania obciążeń