Zdjęcie701

i mmmw .,»>s , wokół itlńrt) cifrto budnmai pi teifc mhmi mmv v<tvnmk orfinlii^cy całość łub afk nIwmb /wago*? » timtm, ^ppi i pwiUk M«h ■ w odrębnych ronhidadi). n |||||mi|kv tndM )mcw pnypiHWHlr^i prórr tyWyryy<n>iśw " których wówno    jak i poMk czy *rąuk nwśy <lagc# %tę

jjutt ibkhiok i oru lunkcje. podporządkowane nadrzgdnev apMriii aiikliyln *tf w święcie pmddiwtoBym w d^i yiiap^caMi -gpginkM dliii Ikib* Utworów, w których *■*«■*• wraz ze iwimi wątkami.

«mmmI <«utmm Są to teksty albo afabulame. aóo lóii, w ksorydi iwtfi' gngęógl »iyw>mi dynamicznymi aą roxluźn>oiK.*nyyo<iwpn g ak tM irłowo, by ikkrowk uwagę uytetiulu w urną tunne, np m g|kidMM napięcia czy rozważenie jakiego* problemu. 'vra„ co pocwałt gap; uf ukiej nietypowej fabule, mogą być np. ityfcmjr. Idnowi uata gggl fragment v. pnadaUwitnie kolejnych dowodów na mnaank utwo Igglkd^ pokuywinic wariantów tej samej opowieści Np (c9 MpL4tr).

kahoyuf u ihbultrną uważa się lirykę, w której dwnmuu motywy gggg a podstawą rozwijania się monologu lirycznego t kompozycji tre-gąWtdDf^ związki asocjacyjne, tematyczna przyiegjość. odniesienie do yadBMML etapy obserwacji i rozumienia zjawisk etc. Co prawda ; >tnteją też Mi wrrao ina I kreacyjna, które wytwarzają nii wielkie fabały ale nie zdo* ssatwah one całego obszaru liryki (O a. iao|. „Epizacja’ liryki odbywa się pat) aa poziomic stylu i tematu, natomiast „liryzacja" utworow powieść ii» apeli tras dramatycznych następuje właśnie poprzez zastosowanie luźnych iwąahiw pomiędzy motywami, niepodporządkowanie opowieści prawidłom dkMMtofU esy przyczynowo-skutkowego następstwa, isocjacvjno*ć w pre-jcmowanm świata świata - a więc osłabienie fabuiarności Podobnie jak wiele współczesnych pojęć, należałoby zatem również tabułę ptnkować jako pojęcie skalarne, tj. dające się stopniować - im błizei bic-p— dziewiętnastowiecznej powieści realistycznej, tym fabuiarno.sć seat bar* Mi oczywista, a im bliżej utworów o charakterze i as istycznym. lirycznym, (ląpopiyin, tym fabuła jest mniej uchwytna bądź istotna. W pierwszym pgypaidfcu łatwo jest streścić fabułę, czyli sprowadzić ią do aefa—m/absifer ąp ». uporządkowanego logicznie następstwa zdarzeń, w drugim - nic jest łsandfwe lub wręcz pokazuje bezsens takiej operacji (np. w odniesieniu do pm* id Witolda Gombrowicza, Andrzeja Kuśniewicza, Mirona Btałoszew • dago czy Tadeusza Konwickiego, w których dygresje, aluzje, uwagi ractaia UŹm, autokomentarze. zapisy snów, rozmaite gry prowadzone z czytelni kam powodują rozbicie fabuły). Nawiasem mówiąc, powieści Gombrowicza właściwie łączą w sobie cechy tekstów fabularnych i afabuiarnych - opowiada-oc wypadki dadzą się co prawda streścić, lecz bez łatwych logicznych powią* na. gdyż zarówno osoby, jak i sytuacje „przeglądają się w sob*e’ nawzajem, tworząc analogie i kontrapunkty, systemy rozmaitych tematycznych i probie-_