001

Osoby z niepełnosprawnością sensoryczna

Wzrok i słuch dostarczają wszelkich informacji dotyczących środowiska zewnętrznego, a zatem są zmysłami doświadczeń sensorycznych i motorycznych oraz wypełniają miedzy innymi funkcję aktywności człowieka.

W Polsce wyróżnia się dwie podstawowe grupy osób z uszkodzon>m narządem wzroku.

•    osoby niewidome od urodzenia, widzące szczątkowo i osoby ociemniałe.

•    osoby niedowidzące, słabo widzące oraz osoby słabo widzące z wadami obuocznymi.

Do grupy osób niewidomych należą osoby, u których występuje całkowity brak widzenia bądź zmiany ograniczające pole widzenia, uniemożliwiając samodzielne poruszanie się w nowym i obcym miejscu oraz te osoby, które po zastosow aniu szkieł korekcyjnych widzą dobrze.

Zdefiniowanie pojęcia „niewidzenie, ślepota” jest skomplikowane, ponieważ wadę wzroku określa się na podstawie ostrości widzenia i zmniejszenia pola widzenia.

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia za osobę niewidomą uważa siętakiego człowieka, który pozbawiony jest całkowitego lub częściowego w zroku.

J. Doroszewska dzieląc osoby z uszkodzeniem wzroku kategoryzuje je na: niewidome - całkowity brak spostrzegania wzrokowego, ociemniałe - ludzie, którzy posługiwali się wzrokiem lecz go utracili, częściowo widzący - ludzie, którzy mają bardzo dużą, lecz nie całkow itą utratę wzroku.

Międzynarodowa klasyfikacja obniżenia ostrości wzroku

Kategoria	Stopień uszkodzenia ostrości wzroku	Ostrość wzroku po korekcji	Terminologia
Wzrok w granicach normy	-	Od 0,8 do 1,0	Wzrok całkowicie normalny
	lekki	Poniżej 0,8	Wzrok prawie normalny
Słabowzroczność (niedowidzenie)	umiarkowany	Poniżej 0,3	Słabowzroczność umiarkowana
	znaczny	Poniżej 0,1	Słabowzroczność znaczna
Ślepota (niewidomy)	głęboki	Poniżej 0,05	Słabowzroczność głęboka lub ślepota umiarkowana
	prawie całkowity	Poniżej 0,02	Ślepota prawie całkowita -poczucie światła
	całkowity	0,00	Ślepota całkowita

Źródło: R. Ossowski, Pedagogika niewidomych i niedowidzących (w) PedagogikaSpecjalna, red. W Dykcik, Poznań 2003, s.180

Do przyczyn utraty łub znacznego uszkodzenia wzroku można zaliczyć:

•    czynniki dziedziczne (zaćma, krótkowzroczność, astygmatyzm, nadwzroczność itp.), wady wrodzone analizatora wzrokowego i uszkodzenia okołoporodowe,

choroby analizatora wzrokowego,

•    choroby zakaźne przebiegające z wysoką temperaturą,

•    zatrucia,

•    urazy mechaniczne, termiczne, chemiczne,

•    awitaminoza (brak witaminy A),

•    zmiany starcze.

Utrata wzroku bądź mniejsza sprawność widzenia, prowadzi najczęściej do zaburzeń w rozwoju fizycznym, utrudnia procesy poznawcze, a więc utrudnia pozyskiwanie wiedzy co prowadzić może do ograniczenia w procesach kształcenia i zatrudnienia osób z tą wadą.