Krótka gramatyka języka norweskiego
Dopełniacz / Pominięcie rodzajników 9
Przymiotniki: formy nieokreślone 11
Forma określona / przymiotniki w funkcji przysłówków 14
Użycie stopniowania / Porównania 20
Zaimki wskazujące i względne 29
Bezokolicznik / Czas teraźniejszy / Tryb rozkazujący 35
Czas przeszły / Perfectum / Czasowniki regularne 38
Czas zaprzeszły / Czas przyszły / Tryb 41
Inne czasowniki / Strona bierna 44
Czasowniki zwrotne złożone / Mowa zależna 47
Norweskie rzeczowniki - podobnie jak w języku polskim - pisze się małą literą. Wyjątek stanowią nazwy własne, np. imiona, nazwiska, nazwy miast, rzek i państw.
Poza dopełniaczem w języku norweskim nic występują przypadki.
W języku norweskim są trzy rodzaje: męski, żeński i nijaki.
Istnieją trzy rodzajniki nieokreślone: en (dla rodzaju męskiego), en/ei (dla rodzaju żeńskiego) i et (dla rodzaj nijakiego).
Rodzaj męski en dag dzień
Rodzaj żeński en/ei jakke kurlka
Rodzaj nijaki et hus dom
Rodzaj żeński może być w większości wypadków zastąpiony rodzajem męskim. Można więc powiedzieć en jakke lub ei jakke.
Liczbę mnogą rzeczowników tworzy się przez dodanie końcówki -er do rzeczowników w liczbie pojedynczej. Do rzeczowników kończących się na -e dodaje się jedynie -r.
Liczba pojedyncza Liczba mnoga
en kopp kopper filiżanka
en/ei gate gater ulica
et viindu vinduer okno
Rzeczowniki zakończone w liczbie pojedynczej na -er mają w liczbie mnogiej końcówkę -e. Pojedyncze rzeczowniki tego typu, np. sommer lub vinter, otrzymują końcówkę -er, ale jednocześnie zmianie ulega temat wyrazu.
Liczba pojedyncza Liczba mnoga
genser gensere sweter
winter vintrer zima
sommer
somrer
lato